-13-
Over drie huizen en twee zwarte kapbergen
Vandaag is het 24 maart. De lente mag dan
een paar dagen geleden officieel begonnen
zijn, het is nog onplezierig koud. Gek dat
die winters de laatste tijd weinig of niets
voorstellen. In alle kilheid en winderigheid
lijken ze zich uit te smeren tot ver in maart
of zelfs nog verder. De gele winter-
akonieten en witte sneeuwklokken bloeien
dit jaar als een soort tegenprestatie langer
en mooier dan ooit.
Vanmorgen is men om zeven uur
begonnen de oude karakteristieke
perenboom om te zagen aan de overkant
van de Zwagermanstraat. Van de herrie
van zo'n motorzaag word je uiteraard
meteen wakker en niet altijd even vrolijk.
Ik heb een maand geleden nog getracht
deze boom voor het dorpsgezicht te
behouden, maar tevergeefs. Mevrouw M.
van de gemeente heeft bijzonder haar best
gedaan zo positief mogelijk te reageren op
mijn verzoek, maar fruitbomen horen nu eenmaal niet tot een beschermde soort
waarvoor een gemeentelijke vergunning nodig is. De warrige takkendrager blijkt
bovendien nogal in de weg te staan. Het nieuwe pand dat gebouwd gaat worden na de
sloop van de huidige woning - als er tenminste geen overwegende bezwaren worden
ingediend - staat het voortbestaan helaas niet toe. De afstand tussen boom en
buitenmuur zou te minimaal worden, om over het wortelstelsel maar te zwijgen.
De nieuwe eigenares van Zwagermanstraat 1 was nog bereid om tot een tamelijk
kostbare verplanting over te gaan tot achter het nieuwe huis. Maar Peter Bossen, in
deze dé plaatselijke deskundige, twijfelde sterk aan de overlevingskansen. Bovendien
stonden er nog een paar aardige hoogstambomen op het achtererf die niet direct
gezelschap behoefden. Het echte dorpsgezicht van Nieuwe Niedorp zou er in elk geval
niet of nauwelijks mee gediend zijn. En daar was het me natuurlijk om te doen. Wat
hoogstambomen in en om een oude dorpskern betekenen kunnen we bijvoorbeeld nog
in Hoogwoud aan de Heerenweg ervaren. Daar zijn nog altijd wat oude boomgaarden
gehandhaafd.
Na het slechten van de boom had men bitter weinig moeite met het slopen van de
woning waarin tot voor kort de familie Heneweer gelukkige jaren had doorgebracht.
(Ik meen dat de heer Heneweer 't zelfs geregeld over 'ons paradijsje' heeft gehad.)
Volgens velen ging het om een echt 'lief huisje, met een uiterst vriendelijke
uitstraling, iets wat je tegenwoordig bij de moderne bouw nogal eens mist. En 't was
door Jan Keuken
De afbraak anno 2006.
Afgezien van de pannen blijft er weinig over voor
recycling. Het makelaartje met de aardige nokver-
siering is er in elk geval heel vanaf gekomen
