Maar zelfs na de diepste duisternis wordt het weer licht en zo was het ook in de
hongerwinter. Uit de illegale blaadjes (bij ons verspreid door een zoon van de veearts)
vernamen wij het ware oorlogsnieuws. Het leugenachtige stond in de kranten. Wij
wisten dat de ondergang van de Duitse legers een feit was, maar de moffen boden nog
felle tegenstand. De laatste stuiptrekking was omstreeks kerstmis '44 in de Ardennen.
Toen was het geluk nog enige dagen aan hun kant. De NSB'ers die zich koest hielden
hadden ineens weer praatjes. Maar de moffen werden gestaag achteruit gedrongen.
Het westelijk deel van Nederland stond echter nog voor een ware beproeving.
In Zeeland ging het hele eiland Walcheren onder water. Het heeft heel veel inspanning
gekost het eiland later weer droog te krijgen.
In Nieuwe Niedorp werd de toestand voor de bevolking met de dag slechter. Sommige
edelgermanen hadden plannen ons allen maar te laten verzuipen. Toen ze zagen dat
hun zaak verloren was, wilden ze nog zo veel mogelijk kwaad doen. Zo begonnen ze
aan de Wieringermeer. Ze lieten deze mooie, op de zee veroverde polder van plm.
20.000 ha, weer vollopen in de morgen van de 17e april 1945. Het koolzaad stond in
bloei, de granen, erwten en vlas op regel toen die vandalen hun plan volvoerden.
Op die gedenkwaardige 17e april deed ik net de koeien in de wei. Het was een zeer
vroeg voorjaar en die dag prachtig weer. En juist toen we met vier koeien naar het land
gingen, kwamen de eerste wagens met vrouw en kinderen en huisraad in Nieuwe
Niedorp aan. Een paard voor de wagen en een koe erachter.
Alle polderboeren hadden wel één of meer melkkoeien. Die wagens waren de eersten
van velen die in ons dorp en verderop, het westen in, onderdak zochten. Dat werd
natuurlijk verleend en vele jonge mensen gingen met paard en wagen de Meer in om
nog te redden wat mogelijk was. De bewoners van het oostelijk deel van de Meer, dat
ook het diepste is en dicht bij het gemaakte gat lag, waren al blij als ze het vege lijf
wisten te redden. En nog zou het dertien dagen duren voor de moffen zich definitief
overgaven. In de avond van 5 mei 1945 vermeldde het illegale blaadje 'het Parool'dat
de overgave een feit was. Bijna vijfjaar had voor ons de oorlog geduurd en wij konden
het haast niet geloven, dat het eindelijk afgelopen was.
Het weer droogpompen van de Wieringermeer ging betrekkelijk vlug. Ik meen, dat hij
medio december weer droog was, maar de schade was ontzettend. Bijna alle huizen
waren ingestort, behalve de percelen dicht bij de oude Zuiderzeekust en de Waard en
Groet. Daar stonden de boerderijen ongeveer 1 meter in het water en bleven intact,
maar die 2Z> tot 3% of nog meer in het nat stonden, hielden het bij stormweer niet uit
en moesten alle van de grond af weer opgebouwd worden.
Maar de Hollander is door de eeuwen heen gewend geweest dijken te bouwen, gaten te
dichten en de schade te herstellen. Zo ook nu. Het heeft wel heel wat jaren geduurd
voor er niets meer van te zien was; maar nu is de polder weer even mooi als vóór 1945.
De bomen waren ook allemaal dood door het zoute water en het heeft lang geduurd
voor dat hersteld was.
-18-
