-36-
Vader IJs controleerde elke dag meerdere malen of de vijftien paar klompen wel keurig
op een rij stonden tegen 't schuurschot. Geen mens wist wat orgasmes waren, 't Stikte
van de ooijevaren. De ooije vaars weg. Wie weet hoe deze weg aan deze naam gekomen
is. 's Avonds als mijn ouders en Cees Nieuwboer, de kippen- en veeboer (thans
Rentenaar), pandoerden, riep vader IJs om kwart voor negen, "welterusten Cees", en
een kwartier later "weltrusten Gert". Zij verdwenen geruisloos naar hun bedden op
zolder die naast het opgetaste hooi en stro stonden. Drie in een bed was ook niet
ongewoon. Hij riep die avonden wel tienmaal welterusten.
Op de 12e december 1945 ben ik met mijn ouders verhuisd naar de Winkelder Weere,
Lutjewinkel. Een paar dagen daarna verhuisde de familie IJs Poland en Cornelia
Blankendaal en hun kinderschaar naar mijn geboortehuis en zij woonden er tot 1973.
In dat jaar is het boerderijtje gesloopt.
Vanaf 1935 tot 1945 werden mijn genoemde buurjongens en -meisjes en ik door de
"Wetende Kerken" van elkander gescheiden. We konden niet tesamen naar één school.
Zo werd er voor ons gedacht. Het is de R.K.-kerk niet gelukt. Alles wordt gretiger
nagejaagd dan 't wordt genoten. God zag dat 't goed was, maar dat is lang geleden.
Wij hebben gezamenlijk met de door mij genoemde familie's en hun kinderen een
groots bevrijdingsfgeest gevierd dat ons allen de vijfde mei 1945 een bevrijd
blijdschapsgevoel heeft gegeven na een vijfjarig Duits juk.
In augustus, de zomer van 1945 hebben wij van de Ooijevaarsweg, 't Hoefje en van
weerszijde van de Dorpsstraat tot aan de Prins Maurits, overdag volksspelen op toen
nog 't weiland links van 't witte huis en 's avonds met z'n allen het bevrijdingsfeest in
de Prins Maurits gevierd. Dat was een dag, iedereen hield van elkaar. De dag waarop
iemand van je houdt is een mooie dag. Ik kan het niet anders zeggen. Een mooie dag.
Dan januari 1994. Het splinternieuwe fel-gele bord naast de deur van het voormalige
klooster (anno 1906) in Nieuwe Niedorp spreekt boekdelen. Redemtoris Mater staat er,
oftewel Moeder van de Verlosser. En dat is brutaal vinden progressieve katholieken in
het dorp. Angstbeelden doemen op van steeds legere kerkbanken en herders die geen
aansluiting bij hun kudde vinden.
Rome, dinsdag 10 februari 2004. In de kerk bevriest het hart. Het is alom bekend dat
paus Johannes Paulus II altijd hervormingen binnen de roomskatholieke kerk heeft
tegengehouden, andersdenkenden op het matje heeft geroepen en vervolgens uit de
kerk heeft gestoten. Volgens voormalig priester Franco Barbero heeft de rooms
katholieke kerk op die manier geen toekomst.
Ikzelf zie de tegenwoordige kerk als een koud buffet en kies daaruit de vruchten die
mij smaken en bevallen. Biologisch beschouwd is de mens de verschrikkelijkste van
alle roofdieren, ja zelfs de enige die stelselmatig zijn buit zoekt onder zijn eigen soort.
De moderne kerken mogen het geloof in engelen dan wel grotendeels hebben
afgezworen, "new age- engelen", Rome schaft niets af.
Heel mijn jeugd heb ik gezegd ik weet alleen hoe meer ik zocht hoe minder ik wist.
Wat mij in de herfst van mijn leven nog steeds verwonderd. Ik kijk en zoek in mijzelf.
"Nu weet ik het". Ik weet dat ik het nooit zal weten. "Nu weet ik het", zong Ko van
Dijk. Zoals Jean Gabin( 1904-1976), "maintenant je sais". Cést chouette d'etre un
monsieur, of het is leuk om een man te zijn.
Je ne dis pas non
