Amerika gaf toen nog de onbeperkte gelegenheid tot immigratie. Je moest al haast een
bekende misdadiger wezen om niet te worden toegelaten. Later is de immigratie dras
tisch beperkt. Ik heb eens gelezen, dat er een onderzoek was ingesteld naar de oor
spronkelijke nationaliteiten in de beruchte Sing-Singgevangenis. Er was één Neder
lander en het grootste percentage was Italiaans.
Onze zwager Jan Vrolijk is nog klandestien in Amerika gekomen, verstopt in het
kolenruim van een boot die naar New York voer. Toch kon hij na vijfjaar zijn Ameri
kaanse staatsburgerschap aanvragen en hij kreeg het ook.
Het staat me nog helder voor de geest hoe het in 1929 was om mijn zuster met haar
man weer terug te zien. 't Was een juli-avond en ze zouden bij broer Dirk aankomen.
Daar zaten wij te wachten tot één uur in de nacht en toen hoorden we ze aankomen in
hun eigen mooie Studebaker. Wat een ontmoeting! Neeltje had ik 13 jaar niet gezien en
Jan 15 jaar.
Ze hadden in de letterlijke zin goed geboerd. De melk van hun koeien koelden zij zelf
met een koelmachine, daarna ging het in literflessen. Vrolijk leverde hoofdzakelijk aan
vaste klanten en rekende eens in de week af. Had hij nog teveel melk dan raakte hij het
kwijt in de zwarte wijk van Port-Arthur. Met deze business hadden ze hun geld ver
diend en zij waren van plan enige jaren in Holland te blijven, wat ook gebeurd is.
In 1933 zijn ze weer naar de VS teruggegaan waar mijn zuster vijfjaar later is
overleden. Niet in Texas maar in Californië.
In 1930 bouwde zwager Jan een huis in Hoog-Soeren waar ze tot hun vertrek hebben
gewoond. We zijn er verscheidene malen geweest en hebben genoten van het mooie
Gelderse landschap. Aan de andere kant hebben wij ook het een en ander gedaan voor
de familie Vrolijk. Jan met zijn zoontje Junior was bij ons overhuis als Neeltje in de
jaren '29 - '30 voor haar gezondheid naar Zwitserland ging. Dochter Jeanette was dan
bij broer Dirk en Aaf. De kleine Junior was toen 414 en zag er slecht uit toen ze uit
Texas kwamen. In N. Niedorp haalde hij op en z'n smalle gele gezichtje werd rond en
z'n wangen rood. Later in Hoog-Soeren ging de kleur er weer af.
In 1933 waren ze eigenlijk wel verplicht weer weg te gaan, want door het failliet gaan
van vele banken en ondernemingen verloor de familie Vrolijk bijna hun gehele kapitaal
dat ze daar belegd hadden. Ze verkochten hun grote huis in Hoog-Soeren. Het stond
vlakbij de kroondomeinen van het huis Oranje-Nassau.
Onze bekende oud-predikant N.J.C.Schermerhorn woonde daar ook.
Ze zijn niet meer naar Texas gegaan omdat het klimaat voor mijn zuster niet deugde.
In Californië is Jan weer opnieuw begonnen én geslaagd. Na de dood van mijn zuster
is hij opnieuw getrouwd met een Nederlandse waarbij hij nog drie kinderen kreeg.
In januari 1934 stierf de directeur van de zuivelfabriek West-Friesland te Lutjewinkel.
Hij was nog maar 53 jaar. Een korte stevige kerel was hij die nooit iets mankeerde tot
hij op een avond moest braken en hij meteen zo ziek werd, dat zijn toestand met de dag
verslechterde. Hij heeft nog zes weken geleefd, 't Was voor zijn gezin en voor ons als
