In 1930 werd mijn zoon Jan twintig jaar en onze dochter Rita dertien. Jan moest sol daat worden. Hij was bijziende en droeg altijd een bril, maar toch werd hij goed gekeurd. Hij voelde er weinig voor om als gewoon soldaat te dienen en volgde een opleiding in Breda, zodat hij in zijn diensttijd nog maar weinig thuiskwam. Rond de jaren dertig ging het in de tuinbouw uiterst slecht. Op vergaderingen werd dikwijls aangedrongen op steun van de regering. Eindelijk in 1932 of '33 kwam het zogenaamde regeringskrediet, iets waar ik persoonlijk, en met mij velen, hevig tegen gekant was. Altijd moesten wij maar optornen tegen de behoudende elementen die hierin de red ding zagen. Wij wilden geen krediet, maar steun. Ik hoor het een van mijn tegen standers nog zeggen: 'Nee Zwagerman, de tuinbouwers moeten zichzelf redden en als wij door deze krappe jaren heen zijn, komen er weer betere.' Alsof er al niet velen waren die de schulden boven het hoofd waren gegroeid. Maar diezelfde spreker heeft later de steun niet geweigerd toen die los kwam in de vorm van een grote gift van de provincie Noord-Holland. Het waren bewogen jaren. Talrijke vergaderingen vonden plaats en het ging er soms heet aan toe. Maar naar mijn weten vonden handtastelijk heden nooit plaats. Er werden commissies benoemd om te komen tot een verlaging der vaste lasten der tuinders. Voor ons dorp en omgeving werden benoemd G. Gay aard en ondergetekende. Onze taak bestond uit het onderhandelen met geldgevers, om een deel van hun uitgeleende gelden te laten vervallen, of met minder rente of voor enige jaren zonder rente tevreden te wezen.Maar het was op vrijwillige basis. -4- April 2000: De boerderij van de Zwagermannen staat er nog steeds, maar de zonnerakken zijn verdwenen.

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

Informatieblad stichting Historisch Niedorp | 2003 | | pagina 6