24
en verve en de beide Friezen hebben ademloos geluisterd. Toen we naar huis gingen zei
Schuurman tot mij: die Schermerhorn is een schilder met woorden. Ik heb mij deze
woorden nog dikwijls herinnerd, als ik naar hem luisterde. Ja, een schilder met
woorden, zo kon hij genoemd worden.
De onderwijzer Schuurman is altijd onze vriend gebleven. Toen hij juli 1915 naar huis
mocht, omdat de school te Zorgvliet hem onmogelijk langer kon missen, waren wij wel
blij met hem, dat hij naar z'n gezin mocht, maar wij voelden allen (ja de hele 150 man)
dat wij iemand van het fort zagen weggaan, die niet door een ander vervangen werd en
ook niet kon worden vervangen.
Iedereen hield van hem en de "ouwe" die graag tegen elkeen eens opspeelde, had tegen
Schuurman nooit een kwaad woord. Hij voelde zeker, dat Schuurman eigenlijk z'n
meerdere was, inplaats van z'n mindere. Onze vriendschap is gebleven en wij schreven
elkaar regelmatig. In 1916 werd ik uitgenodigd een paar dagen in Zorgvliet te komen, 's
Morgens om vijf uur ging ik op de fiets naar Enkhuizen, toen met de boot naar Stavoren
en daarna langs de zuidkust van Friesland het oosten in. 't Was een hele trap. Zorgvliet
is een klein dorp, dichtbij Diever. Het ligt dicht bij de grenzen van Friesland, Overijsel
en Drente, waar die elkaar raken, maar in Drente.
's Middags om vier uur kwam ik er aan. Het was toen zeer lastig rijden, want in de
Oostelijke provincies en ook in Friesland waren alle verkeersborden weggehaald. Later
zijn Schuurman en mevr. Schuurman wel bij ons geweest te logeren en wij bij hen o.a.
in Rottevalle en later, toen Schuurman gepensioneerd was in Apeldoorn. Dit met elkaar
omgaan heeft geleid tot kennismaking van onze kinderen met de hunne en het is de
oorzaak geweest, dat hun dochter Janke met onze Jan is getrouwd. Nu loop ik op m'n
verhaal vooruit, want dat gebeurde natuurlijk vele jaren later.
Wordt vervolgd.
