10 Over water, bruggen en zaagmolens De vuilnisschuit Vandaag is het de eerste maart van het jaar 2000 en er waait een harde schrale wind uit het noorden. Zon en regen wisselen elkaar af. Officieel is de winter, die bar weinig voorstelde, nog niet voorbij, maar de gele winterakonieten zijn al vrijwel uitgebloeid, de blauwe scilla's steken overal de kop op om over de talrijke sneeuwklokjes en krokussen maar te zwijgen. We zullen ons deze keer eens heel nostalgisch in de richting van de Rijd verplaatsen en wel via de Voorsloot. Dat is weer eens wat anders. Lekker in het luwtje alsof we nog in de schuit van Arie Arts mogen meevaren. Arie was onze vuilnisman. Hij was de laatste die regelmatig de Nierupper voorsloot bevoer en wekelijks de sluis passeerde. Aries schuit lag afgemeerd in het Kanaaltje midden in het dorp. Naast het Witte Kruis-huis. Zo'n bijzonder aardig huis uit de dertiger jaren waar iedere dorper wel eens in zou willen wonen omdat je er ook nog eens het meest schitterende uitzicht had over het water en het midden van het dorp. Maar er kwamen nieuwe tijden en 't moest wijken voor een nieuw gepland zusterhuis bij 't Gezond heidscentrum. Tot grote verbazing van de dorpelingen en verbijstering van de wijkzuster. Je kon als kwajongen niet gemakkelijk bij Aries schuit komen. Daar had je een lange stevige plank voor nodig. Zo'n zelfde soort plank als hij gebruikte om de vuilnisvaten met een kruiwagen in zijn schuit te rijden en bij de belt bij de Rijd om het afval er weer uit te kruien. Ik mocht vaak mee omdat Arie een oude schoolvriend van mijn vader was. Door de sluis varen was een spannende ervaring en het speuren naar leuke hebbe dingetjes die mensen om onbegrijpelijke redenen weggooiden natuurlijk niet minder. Was er per ongeluk een stuk gereedschap bij het huisvuil gezet, zoals bijvoor beeld zo'n interessante soldeerbout van Chris Coops, dan had men nog een kans zijn eigendom terug te krijgen via ondergetekende. Coops zat midden in het dorp op de hoek van het notweggetje tegenover de Zaagmolenstraat. De draden die met porseleinen koppetjes over de huizen liepen kwamen bij hem uit. Hij was de man van de radiodistributie. Op de andere hoek zat Jan Blokker, kruidenier en correspondent voor de Schager Courant. Zijn vader was de onvergetelijke dorps aanzegger die in het zwart en getooid met hoge hoed de doden kwam aanzeggen. Van huis tot huis, van vriend tot vijand. Niemand werd overgeslagen. Toen was het dorp nog echt een dorp. Het Kanaaltje was oorspronkelijk een stuk langer en liep tot aan de grote houtzaagmolen 'De Drie Gezusters'. Deze gezusters waren kinderen van Eco Scheltinga Winterberg, een zeer invloedrijk man in die tijd. Hij speelde o.a. een

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

Informatieblad stichting Historisch Niedorp | 2000 | | pagina 12