-13-
De wieg van de Ooievaarsweg.
Een vergeten bos onder de Langereis.
Het is zondag, de 18e oktober en bij uitzondering laat de regen eens verstek gaan.
Dit jaartje zal ons nog lang heugen.
De zon schijnt nu zelfs bijna onafgebroken en nodigt uit tot een kleine fietstocht in de
omgeving. Een kleine maar, want het is intussen toch al behoorlijk fris.
We wenden het stuur vandaag naar het oosten en genieten nog even van de herfst
kleuren langs de Dorpsstraat. Sommige linden zijn hun bladeren al helemaal kwijt,
maar andere exemplaren zijn wat vasthoudender en kleuren die oude Dorpsstraat in
allerlei schakeringen geel-groen, fraai afgewisseld met het rood-bruin van beuken en
het donkergroen van een paar indrukwekkende treurwilgen die het breed laten hangen.
De laatste goud-es bij de Aldi, een levende herinnering aan de vroegere boerderij van
Wetsteen, staat er intussen naakt bij, terwijl alle gewone essen hun bladeren nog
i vrolijk laten wapperen in de wind.
Bij de sluis gaan de blikken altijd even omhoog naar die inmiddels hoog oprijzende
linden die de oorlog hebben overleefd. Een opgeschoten wilg met een respectabele
omvang neemt in die opvallende rij, die nog eens extra contrasteert met de diep
liggende voorsloot, een eervolle tiende plaats in.
Ter hoogte van het Chinese restaurant worden de blikken onwillekeurig getrokken
naar één van onze twee laatste dorpsweiden waarvan ik intens hoop dat ze nooit
bebouwd zullen worden, hoe verleidelijk dat voor projectontwikkelaars en sommige
bestuurders ook mag zijn. Getuige de woorden op het damhek "lait main maar blaive"
ben ik gelukkig niet de enige die er zo over denkt. Ik heb de leden van Historisch
Niedorp wel eens enthousiast proberen te maken voor een echt authentiek Westfries
damhek op deze plaats als een mooi visitekaartje bij het binnenkomen van het
eigenlijke dorp, maar men vond zo'n cadeautje iets te ver gaan.
Met een zekere ongerustheid denk ik dan aan de damhekken bij de Stompekamp aan
de Wateringskant en de Moerbekerweg. Vooral de mooiste, die aan laatstgenoemde
weg, dreigt langzamerhand van ellende uit elkaar te vallen.
Maar terug naar de Dorpsstraat.
Het Chinese restaurant in de oude Noord-Hollandse stolp roept ook nogal eens vragen
op zo in de trant van: wie heeft daar ooit toestemming voor gegeven? Er kan dan tegen
ingebracht worden, dat de stolpboerderij indertijd nog nauwelijks het aanzien waard
was. Voor 't zelfde geld was hij afgebroken zoals wel vaker gebeurde. Daar lag toen
echt nog niemand van wakker. In 't begin van de vorige eeuw stond hier overigens
ook een 'boerehuis, met stalling en erven, genaamd het Hoefke'. Dat roept de vraag op
wat er eerder was, het Hoefke of 't Hoefje.. Daar kom ik graag nog eens op terug.
Dat oude Hoefje is in onze dagen trouwens uitgegroeid tot een meer dan volwassen
Hoef waar het verkeer een steeds imponerender rol speelt. We kunnen er haast op
wachten dat daar een wegversmalling, verkeerslichten of zo'n kleine peperdure
rotonde moet komen. Maar nu op zondag valt het voor de kwetsbare fietser gelukkig
