18
Verontschuldiging
Wie ook veel indruk op me maakte was 'vrouw Jansen' Zij verbleef
niet in het tehuis. Ze woonde met haar eveneens nogal zonderlinge
man Piet in een oude boerderij. Het was een zielig, rommelig
vrouwtje met een snor. Ze liep vaak in haar eentje luid pratend
door het dorp, soms met een troep kinderen er achter aan.
In de Sinterklaastijd ventte ze met taaitaai en speculaas. Haar
koopwaar vervoerde ze in een oude kinderwagen. Ze belde bij alle
huizen aan. Ik zie haar nog lopen.
De voormalige Nederlands Hervormde kerk.
De kerk uit mijn jeugdjaren is in 1963 afgebroken. Alleen de to
ren staat er nog naast een modern, veel kleiner kerkgebouw.
Aan dit gebouw kleven voor mij nogal wat herinneringen.
Wij, Jaap Fijnheer (mijn vriend) en ik beklommen menigmaal de
toren om te genieten van het uitzicht, maar ook om te kijken
naar de valkennesten in de galmgaten. Dit voorrecht genoten wij
omdat Jaap zijn vader koster van de kerk was.
Boven in de toren hingen de kerkklokken. Tijdens de Duitse bezet
ting, in 1943 of 1944, werden de klokken eruit gehaald. Het me
taal moest gebruikt worden voor de Duitse oorlogsinspanning.
Later bleek, dat de klokken in een boot in het IJsselmeer naar
de bodem gegaan waren. Ze kwamen na de oorlog weer terug.
Gedurende enige tijd in de oorlogsjaren diende de toren als uit
kijkpost van het Duitse leger. Dit scheen te maken te hebben met
het optreden van Duitse nachtjagers (vliegtuigen)die vanaf het
vliegveld Bergen opereerden. Ze moesten geallieerde vliegtuigen,
liefst voor de kust, onderscheppen. Als er een vliegtuig boven
land werd neergeschoten kon men vanaf de toren ongeveer bepalen,
er waren daarvoor talrijke richtingsbordjes op de torenomloop
bevestigd, waar dat was en er een patrouille op af sturen om zo
mogelijk de bemanning gevangen te nemen.
Wim Rempt
Om ons informatieblad er iets professioneler uit te laten zien
is er kort geleden van de schrijfmachine overgestapt op de com
puter met printer. Een enkel stuk werd nog elders verzorgd, zoals
het verhaal van Piet Zwagerman, maar het was de bedoeling om al
les zo veel mogelijk in hetzelfde lettertype uit te laten komen.
Dat begon net heel aardig te lukken, tot de de computer van de
secretaris het verder af liet weten. Een reservemachine had he
laas weer niet de gewenste letter, vandaar dat deze uitgave er
toch niet helemaal uitziet zoals we gewild hadden.
