- 20 - Na de bevrijding. Een bakker begon weer ijsjes te maken waar ik een geweldige verwachting van had. Dat viel bitter tegen. Ze smaakten voornamelijk naar de kartonnen doosjes waarin ze werden ver kocht. Wafeltjes waren er nog niet. Een familielid was bakkersknecht en trakteerde me op een taartje dat er veelbelovend uitzag. Maar ook dat viel bitter tegen. De biskwietjes van de Amerikanen die je soms met handenvol mee mocht nemen waren veel en veel lekkerder, vooral de gladde soort. De grote vierkante blikken waarin ze verpakt waren werden bij elkaar gebonden om er een vlot van te maken. Je schoot er niet hard mee op maar avontuurlijk was het wel. De volgende zomer mocht ik eindelijk weer eens naar het strand. Dat was buitengewoon spannend. Overal bunkers, loopgangen en zelfs een radarscherm dat niet vernield was. Stapels kisten met eigenaardige ronde metalen dozen, net iets te groot om argeloos mee te nemen. In de rand was een onop vallende gleuf gemaakt en daarin zaten geheimzinnige platte doosjes met het opschrift Minenkontakt Ik verzamelde ze en nam ze mee naar het huis van mijn tante die in de buurt van het strand woonde. Zij vond deze verzame ling maar niks. Op de een of de andere manier is het spul verloren gegaan. Als herinnering hebben we uit die tijd wel doosjes sigaretten bewaard en blikjes vlees. Tot in de zestiger jaren maakte ik nog wel eens een slaatje uit zo'n blikje, totdat de eetlust bedorven werd door een vreemde roestige bijsmaak. Ik heb er nu nog eentje met o.a. het opschrift MEAT KIDNEY PUDDING. De rest is onleesbaar geworden en langzaam maar zeker trekt de ronde buitenkant wat naar binnen. Dat lijkt me een ongevaarlijke richting. Ik verwacht niet dat vandaag of morgen de inhoud met een explosie op het behang zal spuiten. We gooien niks meer weg. JGerrits

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

Informatieblad stichting Historisch Niedorp | 1995 | | pagina 21