- 20 -
Na de bevrijding.
Een bakker begon weer ijsjes te maken waar ik een geweldige
verwachting van had. Dat viel bitter tegen. Ze smaakten
voornamelijk naar de kartonnen doosjes waarin ze werden ver
kocht. Wafeltjes waren er nog niet.
Een familielid was bakkersknecht en trakteerde me op een
taartje dat er veelbelovend uitzag. Maar ook dat viel bitter
tegen. De biskwietjes van de Amerikanen die je soms met
handenvol mee mocht nemen waren veel en veel lekkerder,
vooral de gladde soort.
De grote vierkante blikken waarin ze verpakt waren werden
bij elkaar gebonden om er een vlot van te maken. Je schoot
er niet hard mee op maar avontuurlijk was het wel.
De volgende zomer mocht ik eindelijk weer eens naar het strand.
Dat was buitengewoon spannend. Overal bunkers, loopgangen en
zelfs een radarscherm dat niet vernield was.
Stapels kisten met eigenaardige ronde metalen dozen, net iets
te groot om argeloos mee te nemen. In de rand was een onop
vallende gleuf gemaakt en daarin zaten geheimzinnige platte
doosjes met het opschrift Minenkontakt
Ik verzamelde ze en nam ze mee naar het huis van mijn tante
die in de buurt van het strand woonde. Zij vond deze verzame
ling maar niks. Op de een of de andere manier is het spul
verloren gegaan.
Als herinnering hebben we uit die tijd wel doosjes sigaretten
bewaard en blikjes vlees. Tot in de zestiger jaren maakte ik
nog wel eens een slaatje uit zo'n blikje, totdat de eetlust
bedorven werd door een vreemde roestige bijsmaak.
Ik heb er nu nog eentje met o.a. het opschrift MEAT KIDNEY
PUDDING. De rest is onleesbaar geworden en langzaam maar zeker
trekt de ronde buitenkant wat naar binnen. Dat lijkt me een
ongevaarlijke richting. Ik verwacht niet dat vandaag of morgen
de inhoud met een explosie op het behang zal spuiten.
We gooien niks meer weg.
JGerrits