- 19 -
Overhaast en in grote verwarring trokken de ongeoefende
boeren en burgers terug. Omdat een belegering toch geen enkele
zin had koos men ontgoocheld voor een smadelijke aftocht.
Het beroepsleger van Wilwolt was inmiddels in de buurt van
Noordwijk aan land gegaan en begaf zich, naar de gewoonte in die
dagen, al plunderend op weg. De tocht ging naar Beverwijk dat
een sleutelpositie innam tussen noord en zuid. Hier was het
Holland op z'n smalst en de Westfriezen maar ook vele Kennemers
zouden hier vandaag of morgen langs komen. Dat lag voor de hand.
Zowel uit Haarlem als Alkmaar kwamen hulplegertjes in het ge
weer om de Duitse huursoldaten uit hun positie te verdrijven.
De Haarlemmers lieten het niet zo ver komen. Bij Santpoort keer
den ze haastig om en namen de minachting van hun medeburgers
voor lief. De Alkmaarders lieten zich niet ontmoedigen. Ze
voelden zich kennelijk verplicht tegenover alle vrienden en ken
nissen die in grote moeilijkheden zaten.
Helaas, het mocht niet baten. De nederlaag was onontkoombaar.
Er vielen enige honderden doden volgens Duitse geschiedschrij-
vers duizenden). De laatste gevechten vonden plaats op het
Heemskerker kerkhof..
De straffen.
De aanvoerders werden gevangen genomen.
Op de le juni kreeg Walich Dircksz. op de Grote Markt van
Haarlem de doodstraf met alles er op en er aan. Hoofd op een
staak, het lichaam op een rad en de goederen verbeurd verklaard.
In de loop van de maand werden nog een vijftal doodvonnissen uit
gesproken waarbij ook Vrederick Han niet werd vergeten.
Hoewel minder duidelijk, valt toch uit de geschriften op te maken
dat er in Alkmaar enkelen tot de hoogste straf zijn veroordeeld.
Een aantal wist een vonnis te ontlopen door naar Stavoren uit
te wijken en zich nooit meer te laten zien.
Alle steden en dorpen van West-Friesland en Kennemerland werden
bestraft, tenzij ze overduidelijk part noch deel hadden gehad aan
alle commotie, zoals Enkhuizen.
Honderd Westfriezen, honderd Kennemers en vijfentwintig Alkmaar
ders moesten op hun knieen aan de Edele Hertog genade vragen,
barrevoets, bloothoofds, letterlijk in hun hemd, met een wit stokj
in de handen. Nog eens vijfentwintig Alkmaarders moesten zich
gereed houden.
't Werd duidelijk dat Alkmaar het extra zwaar te verduren zou
krijgen waarbij de rancune van Manke Jan wel eens een rol kon
spelen. De bijzondere band die Egmond altijd met de stad had ge
had zou nu zeker niet positief werken.
Alkmaar moest zijn verdedigingswerken volledig ontmantelen.
Vestingmuren en wallen moesten geslecht, poorten afgebroken,
de vestinggracht gedempt. Uiteraard alles op eigen kosten.
Zo'n open stad kon eigenlijk niet bestaan. Het was een uitnodi
ging voor loslopende troepen om hier hun slag te slaan.
Dat gebeurde dan ook, zij het pas in 1517 door de Geldersen en
Friezen
Er moest ook veel geld op tafel komen. Voor de Hertog, voor de
nabestaanden van de vermoorde schout, maar ook voor Claes Corf
die veel schade had geleden aan zijn inventaris en familie-eer.
Om de herinnering aan de stoutigheden nimmer verloren te laten
gaan moest de moord op de rentmeester uitgebreid in glas en
lood worden vereeuwigd, zowel voor de Grote Kerk van Haarlem
als van Alkmaar.
