I
Optreden in 1951 in Limmen, dirigent dhr. Bruschke. V.l.n.r.: Rietje van Ammers, Sjaantje Snaauw, Ine van Dijk, Marja Burgerhout, Carta van der Va!!, Joke de
Boer, Mary Veenis, Lineke Majotée, Anneke van Tit, Miep van Kuijk, Rietje Jensch
van den Nieuwenhoff. Van hem heb ik daar toen voornamelijk
les gehad. Het was een grote schok toen hij plotseling niet
meer kwam. Hij was op een heel tragische manier overleden.
Ik vind het een goed idee dat de Historische Vereniging
aandacht besteedt aan mevrouw Majolée en haar
balletgroepen. Dat verdient ze zeker. Veel kinderen van toen
hebben er vast mooie herinneringen aan. Het was een heel
leuke tijd, vooral ook met af en toe de optredens! Spannend
was dat, we waren nog zo jong en niks gewend, vooral
Optreden nov 1950. V.t.n.r. bovenste rij: Carta van de Vatt, Annette Hoogkamp,
middelste rij: Joke de Boer, Sjaantje Snaauw, Lineke Majotée, Miep van Kuijk,
onderste rij: Mary Veenis, Ria de Boer, Rietje van Ammers, Marja Burgerhout
vergeleken bij de 12-jarigen van tegenwoordig.
Pas veel later hoorde ik van Ineke van Dijk/Ine Veen, toen
ze al bekend was als danseres en bekend werd door een
film. Dat was de film Blue Movie, die een tijdje het gesprek
van de dag was. Ik heb de film toen niet gezien, want al mijn
verdiende geld ging op aan studiekosten en kamerhuur. De
contacten met mijn vroegere balletvriendinnen verwaterden
in die tijd door een ander leven en andere interesses.
Oh ja, ook dit nog. Geheel onbedoeld werd ik het
onderwerp van een misverstand. Tijdens de receptie ter
gelegenheid van het afscheid van mevrouw Majolée als
leidster van haar balletklassen op 28 februari 1965 kon
ik, inmiddels voor mijn studie aan de Lerarenopleiding
van de Kunstnijverheidsschool op kamers wonend in
Amsterdam, niet aanwezig zijn. Ik heb toen gemeend een
bedankbrief te moeten schrijven. In de Uitkijkpost werd de
inhoud van de brief op deze wijze vermeld: "er werd een
zeer kostelijk schrijven van een oud-leerling ontvangen,
die nu is opgenomen in 't Scapinoballet, Mary Veenis".
Zo beschreven was ik bijna opgeklommen tot het niveau
van Ine Veen die wel aanwezig was bij de receptie. Echter,
de auteur van dit verhaal, de heer Majolée, die wel vaker
superlatieven in zijn verslaggeving voor de Uitkijkpost
gebruikte, had de plank behoorlijk misgeslagen. Het was
destijds niet de beroepsgroep van Scapino (toen o.l.v. mw.
Hans Snoek gevestigd in Amsterdam) waaraan ik deelnam,
10
