Afb. 2: prins Bernhard verlaat hotel De Wereld in
Wageningen in de blauwe Mercedes 540K (collectie
Nederlands Instituut voor Militaire Historie).
Rechtmatige eigenaar?
Of de prins de rechtmatige eigenaar mag worden
genoemd, kan worden betwijfeld. Uit de omschrijving
van de auto valt op te maken dat het ging om een blauwe
Mercedes. Bekend is dat de stoottroepen van de prins in
de nacht van 1 op 2 mei 1945 twee auto’s uit de garage
van de familie Krupp in Essen hebben gehaald. Krupp
was de grote wapenleverancier van Hitler-Duitsland.
Eén van deze auto’s was een bijzonder fraaie en nauwe
lijks gebruikte blauwe Mercedes-Benz 540K ‘Kurz’
Spezial Roadster die door de stoottroepen aan de prins
was aangeboden. Kort daarna werd de prins met deze
auto gesignaleerd, zoals bijvoorbeeld op 5 mei 1945 bij
hotel ‘De Wereld’ in Wageningen (afb.2) en vermoedelijk
op of rond dezelfde dag bij Paleis Het Loo. (afb.3)
Zware jongens
Hierna werd Van der Horst nogmaals aan de tand
gevoeld en nu begon hij te praten. Hij zou de auto van
twee zware jongens’ hebben gekregen om hem naar
België te brengen en daar te verkopen. Er zouden daar
afnemers genoeg zijn. De auto die een vooroorlogse
waarde had van naar schatting f 13.000,- zou voor
f 6.000,- verkocht moeten worden. Op weg naar België
was hij 50 meter voor de grens aangehouden door een
Engelse officier van de grenswacht. Deze had de zaak
niet vertrouwd en was met Van der Horst in de auto naar
de commandant van de grensbewaking in Breda gere
den. Deze had Van der Horst teruggestuurd naar
Amsterdam om bij zijn commando de papieren voor
grensovergang in orde te laten maken.
het nummer CNF 588 en CNF stond voor Commander
Netherlands Forces. Het werd snel duidelijk dat het hier
om een auto van de staf van prins Bernhard ging.
Wachtmeester Visser stelde zich daarop in verbinding
met de transportafdeling van de staf in Millingen. Het
nummer was daar bekend maar hoorde bij een andere
auto, een Auburn. Toen wachtmeester Visser daarop
meldde dat het om een blauwe Mercedes met een open
dakconstructie ging, klonk er een vreugdekreet: ‘Dat is
de auto van de prins!’
De rechercheurs zagen het toch iets anders en uiteinde
lijk viel Van der Horst door de mand. Hij bekende zelf
de zware jongen te zijn. Samen met een zekere Polder
man, een andere BS-chauffeur uit Amsterdam, had hij
de auto voor de woning van Reinierse weggehaald. Ook
Polderman werd hierop gearresteerd en deze legde even
eens een volledige bekentenis af. De prins was dus
bestolen door twee van zijn eigen manschappen.
Met een hartelijk woord van dank namens prins Bern-
hard werd de Mercedes op 9 november 1945 door een
luitenant van zijn staf weer uit Heiloo opgehaald, zodat
deze weer bij zijn ‘rechtmatigen eigenaar’ (De Vrije
Alkmaarder) terugkwam.
6
In plaats daarvan was hij naar Den Haag gereden om te
proberen daar een afnemer te vinden, maar ook dat was
op niets uitgelopen. Toen had hij zich opeens Verver
herinnerd die hem wel eens had gezegd een auto van
hem te willen kopen. Daarop had hij koers naar Heiloo
gezet waar hij s avonds laat was aangekomen. Verver
bleek niet genoeg contanten in huis te hebben maar hij
zag wel mogelijkheden en daarop werd besloten de auto
voorlopig maar in Heiloo te stallen.
Een paar dagen eerder, op 30 april 1945, was rijkscom-
missaris Seyss-Inquart in zijn grote zwarte Mercedes 770K
naar Achterveld vertrokken om met de geallieerden te
onderhandelen over voedseldroppings in het hongerende
westen van het land. Onderweg was hij met zijn gevolg
overgestapt in Canadese jeeps. Ook prins Bernhard kwam
iets later in Achterveld voorrijden, verrassend genoeg in de
grote open Mercedes van Seyss-Inquart. Deze was door
leden van de Binnenlandse Strijdkrachten aangetroffen op
de plaats waar de Duitse delegatie was overgestapt in de
jeeps. Zij vonden dat de Prins deze auto maar moest gaan
gebruiken omdat de rij kscom missar is hem zeer binnen
kort toch niet meer nodig zou hebben. Bernhard
gebruikte de zwarte 770K ook tijdens de onderhandelin-
gen in Wageningen. Aanvankelijk zat op de auto nog het
Duitse kenteken RK-1, verwijzend naar de Reichskommis-
sar (afb.4).
