We kregen veel aanbiedingen van de winkelstand, of ei
genlijk beter gezegd: verzoeken. Het gevolg was, dat we twee
bakkers hadden, Over en Groot, om de week, en dan nog Zater
dags een krentenbrood van een derde. Alle leveranciers kwamen
aan de deur: eerst horen en vervolgens bezorgen. Zo kwam de
slager minstens tweemaal (dus viermaal eigenlijk). Op de a-
vond van 21 November, toen ik dit alles vertelde, kwam nog
iemand naar me toe, die vertelde, dat hij dat was geweest, die
voor slager Renes aan de deur kwam. Zo kwam de oude Van
Weelderen bijvoorbeeld driemaal per week met paard en kar.
Schilderachtig lijkt dat nu. Herinnert U zich nog dat de
schoenmaker 's Maandags reparatiewerk kwam ophalen? Ik zie
Pesser nog met een grote mand op zijn fiets. Dat beeld heb ik
ook nog duidelijk van de oude Arie Greeuw (vader van Bob, zoon
van de melkboer aan de Schoollaan). De Fa. Greeuw be
zorgde nog aan huis tot 1 Januari 1983, maar dan wel per au
to. Nu zien we de hoog opgeladen wagentjes van A.H. en het o-
verladen in de auto's.
Vlak na de oorlog, in Juni 1945, verhuisden we naar Ker-
kelaan 67 en werden de buren van de Familie Köhne, die in '41
daar al kwam wonen. Het schoolhuis was in gebruik genomen als
schoolruimte. Onze verhuizing werd grotendeels uitgevoerd door
leerlingen van de ULO-school, alleen de piano werd ge
transporteerd met een wagen van Spaans' Kolenhandel. De Ker-
kelaan (trouwens toen Kerklaan geheten, èèn letter minder) was
nog een rustige weg. Onze buurvrouw, Mevr. Köhne dus, sprak
van "stiekum", zo verlaten was het er eigenlijk. Tegen
over ons was een landweggetje, Waar de Families Leusink en
Lieshout woonden. Hun huizen zijn er nog: typische oude hui
zen, maar verder is alles nieuwbouw aan de Spoorlaan.
De Kerkelaan is nu een drukke verkeersader naar Heiloo—
West en de Egmonden.
Dit waren zo enige herinneringen aan Heiloo, zoals dat 40 a
50 jaar geleden was.
C. Hoogvorst.
56
