30=
Afgestompt bang was ie 'eweest 't leste brok van de weeg en nee
die tijd heb ie altijd op dat donkere end verzien."
Onze spookverteller leek te willen ophouden. "Maar van die katten
bij den meelmolen?" vroegen we hem.
"O ja, das waar ok. Deur die Katteberg zou 'k de are poessies ver-
gete. Ikke heb ze ok wel 's wulle zien danse zoo poot an poot 's
nachs. En 'k ben den nog al 's an de weg, zie je. Maar nooit hew 'k
wat 'emorreke. 'k heb ok wel 's iens zo'n kol neeëloope over dag of
's eves laat, maar d'r is me nooit gien keer wat overkomme. Wel heb
'k soms driemaal op ien dag zo'n mensch doelloos zien rondslentere
en ok ben ik s op 'n bruileft 'eweest, weer zo'n halve kon ok was. 'k
Hield 'r in de smieze en Sre ok en wèl om twaalf uur 's nachts ging ze
effies weg. Gien mensch wist, weer ze was. Gek, die je, den wier ze
miskien ok wel 'n kat. 't Was toch casiweel, en ik ken je verasteree-
redat 'k 't 'ezien heb mit me eige ooge.
Maar die molenaar den was 's op 'n nacht in z'n mole. In veul da
ge was 'r gien wind 'eweest en d'r lage 'n boel vrachies te wachte.
't Liep teuge feestdage. En de bakkers wachtte op meel. Brood moest
'r weze. Toe 't eindelijk begon te waaie, moest de molenaar 's nachts
wel an 't werk. In 'n paar nachte had ie al gien bed 'ezien. As ie in
beweging was, kon ie 't wel wakker houë; maar as ie 's effies niks te
doen had, viel ie op de meelzakke neer van sleperigheid. De derde
nacht had ie 'n pot mit vuur en 'n keteltje water meeenomen ein de
mole om 'n pot starreke koffie te zette. Den zou ie wel goed wakker
blijve, want geen ding is beter, as je niet in sleep wul vallepre-
beer 't maar 'r 's, as 't zoo uitkomt. Toe 't twaalf uur was, nam ie
's 'n koppie. En as je den zoo allienig zit, as 't allemaal den zoo
stil is om je heen, den begin je soms van zelf an spokerij te denken.
De molenaar ok. En 't was net of de poessies 'r op 'ewacht hadde, dat
de goeie man z'n eigen 'n beetje bang 'edacht 'ehad. Deer kwamme 'r
'n paar opzette, poot an poot, jawel, zoo maar de mole in mesjeere.
En ze liete 't niet bij danse, o nejze begonne zoo waar te zinge:
"De molenaar, die vroeg aan mij,
Poessielief, van weer kom jij?"
ifoest ie nog heter bewijs hewwe, dat 't kolle ware? In iens is 't mit
z'n bangheid 'edaan,
"Kolle in me mole? 'r Uit zelle ze| Maar in iens vliegt 'm deur
z'n kop, dat slaan en skoppe en trappe gien straal geeft bij echte
kolle, Maar heb ie nag gien kokend water in z'n keteltje? Hij pakt 't
Beet, smijt 't nee de katte en ien is 't zoo mooi in z'n bakkes, as
't maar ken,
Weg benne ze! Die heele nacht gien last 'r meer van 'ehad!
