Nu, die was vlakbij de deur, dus dat was geen probleem. Ik kreeg het steeds
kouder en kouder en lag te rillen, maar degenen die zich buiten hadden ver
stopt hadden het moeilijker dan ik. Even later, jawel hoor, daar kwamen sol
daten aan. Commando's vlogen heen en weer, en dat konden ze hoor, blaf
fen en schreeuwen! Even later hoorde ik gestommel bij buurman Poland op
de trap. De trappen lagen naast elkaar met een muur ertussen. De laarzen
dreunden op de trap. Daarna hoorde ik ze terugkomen langs de trap en maar
schreeuwen en praten: "Nein, nein!" Ik dacht: dat klopt niet, zouden ze wat
gevonden hebben? Ik wist dat Poland zijn radio niet had ingeleverd en dat de
radio boven in de schuur lag, verborgen onder een laag timmerhout.
Het duurde maar kort toen ik beneden voetstappen hoorde en vragen hoor
de stellen. "Waar is papa?" werd er in het Duits gevraagd. Ik had tegen mijn
vrouw gezegd: "Hij is vanmorgen om zeven uur naar zijn werk bij Koppes
gegaan." Ja, ja, zij dachten: nou, dan hebben ze hem wel te pakken. Toch
overal zoeken, in kasten, slaapkamers en onder de bedden. Ook keken ze
naar foto's en in de wieg. Dan werden ze stil en vertederd vroegen zij hoeveel
kinderen we hadden en hoe oud ze waren. Maar naar boven kwamen ze niet.
Ik dacht ieder moment, nu komen ze, temeer omdat ze bij Poland ook naar
boven waren geweest. Maar, en dat wist ik pas later, er waren natuurlijk vele
soldaten die moesten zoeken. Toch nog een zeer angstig moment geweest.
Ik hoorde dat ze mijn vrouw goedendag zeiden. En een tijd daarna hoorde
ik ze weggaan, maar ze konden nog amper op de straat zijn geweest, of ik
hoorde weer een brul in de gang: "Waar is de baas?" Ik hoorde mijn vrouw
duidelijk zeggen: "Ze zijn hier al geweest." Het was een officier. "Ach zo",
44
Duitse soldaten op
het terrein van de
firma Dil.
