Bevrijding Canadese troepen waren het die in mei 1945 Akersloot de langver
wachte vrede brachten. Eindelijk waren de Duitse bezetters weg.
Hoewel Akersloot was bevrijd, was er nog weinig voedsel voorhan
den. Eerst moesten de steden, waar hongersnood heerste, worden
geholpen. De eerste voedselverdeling in ons dorp begon enkele weken
na de bevrijding op gang te komen. Heel langzaamaan kwamen er
meer en meer produkten beschikbaar. Wij kregen als kinderen al snel
vitamine C-tabletjes met een citroensmaak en levertraan om onze
conditie te verbeteren, die door de slechte en eenzijdige voeding
tijdens de bezetting nogal achteruit was gegaan.
I
nen, die op vellen moesten worden geplakt, kregen de winkeliers
niets van hun grossiers. Mijn vaders broer Jaap hielp mijn ouders
zoveel mogelijk om de bezetting door te komen. Maar de schappen
in de winkel werden gaandeweg de bezetting steeds leger en leger.
Steeds vaker moest er nee worden verkocht. Er kwam meer en meer
voedselschaarste.
Zelf weet ik weinig van deze moeilijke beginjaren van mijn leven.
Want wanneer krijgt een mens zijn eerste herinneringen? Is dat als
je driejaar oud bent of misschien vier jaar..? Vaag herinner ik me het
geluid van brommende motoren van vliegtuigen, geweerschoten bij
het voetbalveld, marcherende soldaten en een brandend vliegtuig.
Iets duidelijker herinner ik me het nieuwe broertje dat we in de zomer
van 1944 kregen, die Martin genoemd werd.
Tijdens de razzia van 1 december 1944 in Akersloot wist mijn vader
aan arrestatie te ontkomen door in bed te kruipen en zich te omringen
met zijn injectiespuit en flesjes insuline. De Duitsers lieten hem met
rust. In de laatste maanden voor de bevrijding werd de insulinebe-
voorrading bijzonder problematisch. Het werd steeds moeilijker om
aan insuline te komen. Op een gegeven moment zag het er zo somber
uit dat voor het leven van mijn vader gevreesd moest worden. Onze
huisarts, dokter Van Vugt, boorde alle mogelijke kanalen aan om
alsnog insuline te verkrijgen, maar niets lukte. "Mijn redding", zei
mijn vader later tegen me, "is de insuline geweest die ik op het laatst
van de oorlog van een onbekend iemand heb gekregen."
Tijdens de grote geldzuivering eind september 1945 was onze winkel
een paar dagen gesloten. Daarna kon mijn vader weer volop aan de
slag als kruidenier en werd langzamerhand de winkel weer bevoor
raad. Maar na de oorlog bleef er nog vele jaren schaarste bestaan en
waren talrijke artikelen slechts op de bon verkrijgbaar.
39