Een vreemdeling kwam naar Akersloot
Eigenlijk kende ik Akersloot al heel
lang, maar alleen vanaf het water.
Terugrekenend zal het in 1934 geweest
zijn dat we in Groet met vakantie gin
gen. Met vakantie, dat was al iets heel
bijzonders. De meeste vriendjes in Am
sterdam gingen helemaal niet met va
kantie. Die liepen -brood mee- naar 't
Suiersoppie. Al was dat al een paar jaar
geen Zuiderzee meer, zwemmen kon je
er nog best.
Maar wij gingen dus met vakantie. Met de Alkmaar Packet naar
Alkmaar en vandaar met het trammetje tot Schoorldam. Op het eer
ste stuk was de Alkmaar Packet nog de Zaandammer boot, maar
daarna kwamen er nog twee volstrekt onbekende aanlegplaatsen, de
Stierop en Akersloot. Van de eerste herinner ik mij niets; van de
laatste een aanlegplaats met veel bomen. De bomen zag ik later niet
terug, maar ooit vertelde Joop Koppes mij dat er vroeger inderdaad
aanzienlijk meer bomen aan 't Schouw stonden.
Daarna gingen de vakanties in een andere richting en Akersloot zakte
weg in mijn geheugen. Destijds kregen we op school wel veel meer
kaartkennis, maar Akersloot was er zelfs toen niet bij. De trein ging
via Uitgeest en Castricum en op de fiets naar Texel na de oorlog
kwam je er ook niet langs.
Jaren later was ik vanuit Amsterdam als schoolmeester in even ge
heimzinnige plaatsen terechtgekomen, tot ik in 1970 een baan kreeg
als leraar in Haarlem. Daar kon ik een fraaie flat krijgen, maar wel
in de steenwoestijnen van de nieuwbouw. Onze kinderen waren ge
wend aan het buitenleven en dat wilden we graag zo houden.
Mijn vrouw was al verscheidene malen als onderwijzeres hier en
daar ingevallen, onze jongste was inmiddels acht en we besloten dat
ze zou solliciteren naar een vaste baan niet te ver van Haarlem. Toe
vallig was er in Akersloot een vacature. Solliciteren. Raak! En om
het meteen maar te zeggen, we hebben er geen spijt van gehad. Nor
maal gesproken gaan we er niet meer weg.
Van de vorige dorpen waar ik gewoond heb, werd steevast gezegd:
