Wé
Verteld aan en opgeschreven door Rick Buur
Omdat Putter geen mes bij zich had zou ze het zelf wel even afsnij
den. En dan kwam ze terug met de rest "zo'n klein stukje, nog geen
kwart."
In 1991 opende de Putters een nieuwe winkel aan de Julianaweg.
Tegelijkertijd verkleinden ze de ventwijk; een 'vergrijsd' deel van
de wijk (alleen nog maar halfjes) werd gestopt. "Langsbrengen is
nu eenmaal duurder; er waren toch mensen die dat niet begrepen."
Enkele jaren later werden bakkerij en winkel definitief gesloten. De
familie Putter verhuisde van de Boschweg naar de Lange Dresch.
Nu zijn alle drie dochters. Daniëlle. Barbera en Mieke, het huis uit.
"Het is hard werken geweest. Ik heb echt een slovig leven achter de
rug. Elke dag ging ik 's avonds om negen uur naar bed, en stond ik
om twee uur op. Voor de zaterdag begon ik al op vrijdagavond om
elf uur. Dan ging je door tot zaterdagmiddag één uur. Mijn dochters
hielpen eigenlijk ook al heel jong in de zaak. Barbera krijgt nog
steeds de kriebels van het zinnetje waar ik haar altijd mee wekte.
Barbera es ist wieder so weit. Dat was elke zaterdagmorgen om kwart
over twee..."
door het dorp.
;t was echt wel
s altijd wel waï
ns gehad dat ik
n nog naar de
nou mijn hele
1 gebak is mijt
nooit geweest
ik vond was de
kte een praatje
k om een hal
"Toen ik stopte was het of ik in de hemel kwam." Putter (63) werkt
nog twee ochtenden per week bij bakker Bakker in Limmen. Thuis
aan de Lange Dresch heeft hij nog een kleine bakkersoven. Op mo
ment van schrijven treft hij al de voorbereidingen voor een project:
een taart, vier lagen hoog, veertig punten. De marsepeinen rozen
laat hij maken door Jac. van Haasteren (83). "Ik ben kritisch op
mezelf, ik kan het wel maar niet zo mooi als hij." Het is een bruid
staart voor de jongste dochter Mieke, die trouwt op 1 april dit jaar.
buurvrouw dit
erwachtte, eei
lagen kwam zt
i neem de ano
oodje bestelde
17