zijn in die tijd een kwart miljoen mensen het land uitgegaan, naar
Australië, Nieuw Zeeland en Canada.
Voor emigratie waren er voorlichtingsavonden in Alkmaar. Daar zijn
we heel wat keren geweest. Die avonden stelden niet zo veel voor.
Als je toch van plan was weg te gaan dan ging je. Emigratie werd
gesubsidieerd. Voor honderd gulden de man kon de hele familie weg.
Voor ik wegging werd ik de eerste keer afgekeurd vanwege astma.
Bij de herkeuring ging het goed. In Australië ben ik mijn astma
kwijtgeraakt. Ik heb het nooit een dag meer gehad.
In 1953, ik was toen 22 jaar, ben ik vooruit naar Australië gegaan
om te kijken en te zorgen voor onderdak, want anders kwam je in
een kamp terecht en zat je bin
nen veertien dagen 500 kilome
ter uit elkaar, de een hier naar
school de ander daar te werk. In
tijd van een maand zou de hele
familie uit elkaar liggen. Dat
wilden we voorkomen. Met
Gon was afgesproken dat ze een
jaar later zou komen.
Opa leefde nog toen ik naar Au
stralië ging.
Vertrek uit Nederland.
In het midden met wit
overhemd Adriaan
Deijlen
Toen ik vanuit Amsterdam door
het Noordzeekanaal langs
IJmuiden voer dacht ik: Dat zie ik nooit meer. Maar dat was niet zo.
We moesten weer terug want de koeling voor vlees en andere etens
waren werkte niet goed, dus de volgende dag zag ik IJmuiden weer.
Ik zat vijf weken op de boot, de Johan van Oldebarneveld. Dat was
een prachtig voormalig kolonistenschip. Vóór de oorlog voer het
naar Oost-Indië. Je had het moeten zien, dat houtsnijwerk wat er
allemaal aanzat. Javaanse bedienden aan boord en orkestjes.
Ik kreeg vijfentwintig gulden zakgeld mee. maar dat was binnen
veertien dagen op. En ik vond er niks aan op zee. Dat duurde me te
lang. Toen we eenmaal in de Rode Zee zaten ging ik in de keuken
werken. Daar verdiende ik weer wat geld mee.
Toen ik in de haven van Melbourne aankwam ging ik met de trein
naar Kew. Dat was van tevoren geregeld. Daar was een tehuis voor
8
