i John op 8
ie geboren.
ichter in de
e agent zei:
Maar rijd
vel op". Zo
elektricien
Dirk Burg-
wam begon
taam Burco
trios en Co
aele gezin
Mijn vader
vijftig. Met
hele onder-
llemaal on-
iar uit, voor
rafels, stoe-
gemaakt.
j ome Siem
'aar Electro
was ook ei-
ouders met
k een tijdje
en.
et maar drie
ideren, mijn
eine John.
e ging wer
kten, lagere
ïfstand. De
en de voor-
xtxes" noe
men. Het verkeer is daar links dus je moest zorgen dat je op de
goede kant op het perron stond. Gon had ook werk gezocht voor de
meiden bij een spinnerij, de Cotton Mills. Ria had een mulodiploma,
die ging naar kantoor. Kees kon in een garage terecht. Hij was in
Amsterdam naar de ambachtsschool gegaan voor automonteur want
hij wou monteur worden. Maar de tijd dat ik vooruit gereisd was
hielp hij mijn vader als elektricien. In Australië kon hij meteen aan
de gang als automonteur. Hans ging bij een caravanbedrijf werken
en werd later aannemer.
Voordat mijn vader en moeder naar Australië kwamen hadden Gon
en ik in Thomastown, wat ze daar de country noemen, een stuk grond
gekocht. De naam van Thomastown was vroeger Germantown omdat
daar op het kerkhof veel van de eerste Duitse emigranten uit 1800
lagen. De naam van die plaats is tijdens de oorlog veranderd. Op dat
stuk grond hebben mijn vader, mijn broers en ik eerst een grote,
lange garage neergezet. Ze konden meteen beginnen toen ze kwa
men. Daar trok de hele familie Deijlen in. In die garage hadden we
11
Gon, mijn moeder en kleine John
waren overdag alleen thuis in het huis
van Bourke, want iedereen ging te
werk of naar school. Gon en moeder
kookten en deden de was voor het
hele spul.
Bouw van het eerste huis
in Thomastown
Mijn vader sprak maar een paar
woorden Engels toen hij emigreerde
maar hij was net als al die anderen,
binnen een paar jaar kende hij het.
Hij ging in Thomastown bij de PEN
werken wat in Australië SEC heet
(State Electricity Commission). Hij moest wel bewijzen dat hij wat
kon. Wat hij in z'n werk liet zien was belangrijker dan papieren.
Toen mijn vader dat werk niet meer interessant vond ging hij als
elektricien bij de spoorwegen, de Victoria Railways werken.
Mijn moeder heeft niet veel Engels gesproken. Ze bleef altijd thuis.
Ze had er ook geen behoefte aan om weg te gaan. De kinderen wa
ren belangrijk voor haar. Dat is altijd zo gebleven.
We communiceerden alleen per brief met Nederland. Telefoneren
deden we niet. Het duurde wel een week eer we wisten dat opa over
leden was. Dat was in 1957. Maar dat weetje vooruit als je weggaat.
