Nadat we bij Meervogels in
het eerste elftal vijf keer
kampioen waren ging ik op
mijn zeven-en-dertigste in
het derde spelen. De sterkte
was er bij mij af en in het
derde speelden meer jon
gens die in het eerste had
den gevoetbald. In het
derde zijn we ook kam
pioen geworden. Toen ik
een jaar of veertig was werd
ik aan mijn knie
geblesseerd. Ik naar dokter.
Die zei: "Als je je rustig
houdt wordt het nog wel
wat". Toen was het over
met voetballen. Het is toch
Vader Jaap Verduijn op
88-jarige leeftijd.
een deel van mijn leven geweest.
Op mijn acht-en-veertigste kreeg ik hernia en werd bij de L.T.B.
afgekeurd. Ik heb een jaar thuis gezeten maar dat is niks voor mij. Ik
dacht: Ik moet toch wat!
Ik heb geinformeerd bij de sociale werkplaats. Vroeger wist ik niet
eens wat het was en dat het bestond. Ik er naar toe voor een gesprek
en dat was niet onsoortig want de directeur was vroeger een Akerloter
geweest dus dan raak je natuurlijk in gesprek over Akersloot. Ik
moest wachten op bericht en een half jaar lang hoorde ik niks. Ik
ben er weer naar toe gegaan en toen kreeg ik na een keuring werk
aangewezen. Ik werd hovenier bij de nonnetjes en moest de tuin
bijhouden van de zusters Augustinessen bij het Centraal Ziekenhuis
en ook bij de zusters van J.M.J. die in huize Voorhout woonden
waar nu het M.C.A. is. Dat was een hele mooie tijd ondanks dat
sommige mensen je een beetje wegschuiven omdat je bij de sociale
werkplaats in dienst bent. Maar daar had ik maling aan. Ik vond het
er prachtig en je zag weer eens andere mensen. Ik moest ook een
keer de zusters helpen as maken voor de askruisjes. Want Piet kon
alles. Ik ben altijd op de fiets te werk gegaan. Ik heb daar tot m'n
vijf-en-zestigste gewerkt en ik heb er nooit spijt van gehad want
anders had ik vanaf acht-en-veertig jaar thuis moeten zitten.
30
