Sjjjjjjjjji
In de nachtdienst was het bar beroerd. De eerste twee nachten ging wel
maar op woensdag begon het lieve leven. Ik moest rollen zeil nakijken en
hoe vaak ik mijn kop onder de kraan hield, ik liep gewoon te slapen, dat
was een ramp. Tegen een uur of vijf was ik er weer en dan thuis weer aan
het werk. 's Middags ging ik te bed, maar veel te kort natuurlijk. Dan
's avonds melken en weer op m'n brommertje naar Krommenie.
In de herfst van 1974 ben ik aan de camping begonnen. Ik heb altijd ge
dacht "een stuk brood aan 't water". Alle vergunningen had ik behalve die
van de gemeente. De A.R.Z.V. was bezig uit te breiden maar Siem mocht
niks. Ze dachten zeker dat van zo'n boertje toch niks terecht kwam. Ze
zagen er geen toekomst in. Op het land is 10.000 kuub zand gestort, ik heb
riolering aangelegd, electra en een centraal antennesysteem. De rente was
toen 13%. Ik heb er 24 vrij dure stacaravans, die me aanstonden, op laten
zetten. Ik heb nooit geen advertentie hoeven zetten, ze gingen slikkend
weg. Het waren meest zakenmensen die die wagens kochten. Na zeven
jaar kreeg ik de vergunning toch met excuses.
Ik had tegen Sien gezegd: "Als de camping klaar is, kun je hier geen mest
hoop meer hebben, dat kun je niet maken voor de mensen. De koeien gaan
er uit". Ik verkocht de koeien zwart op wit aan Jan Schuyt en ze gingen één
voor één de deur uit. Ik had toen alleen nog wat jong vee en een stier staan.
Maar de koeien hebben de armoed meegenomen.
We zijn in 1976 naar Sien haar familie in Canada gegaan. Die mensen
woonden daar al twintig jaar en er was nog nooit iemand geweest. Toen we
nog melkkoeien hadden kon dat niet en we hadden er ook de financiële middelen niet voor. Broer Jan en Johan Schut
voerden in die tijd het vee en de dochters van Jan namen het huishouden waar. Dat ging perfect.
Siem rijdt turf met paard en wagen. Foto 1944
14
