De hond als trekdier.
Tegenwoordig heeft men een hond voor de gezelligheid, maar in vroegere jaren werden honden vaak als last- of trekdier
gebruikt. De dieren liepen voor of onder de hondekarren, zij werden veelal gebruikt door mensen die hun waren langs de
deuren uitventten, zoals bakkers, slagers of oliehandelaren.
Ook mensen, die bijvoorbeeld door ouderdom of invaliditeit niet goed ter been waren, maakten graag van dit vervoermid
del gebruik. Een "goede" trekhond liep ongeveer 20 kilometer per uur.
Ook in Akersloot werden honden als lastdier gebruikt. Op 28 maart 1877 lezen we: "De belasting op honden zal voortaan
bedragen 1,-. Terwijl voor de honden, die uitsluitend worden gehouden ten dienste van den landbouw of eenig bedrijf
van nijverheid, of ter bewaking van gebouwen of erven, de belasting 0,50 van iedere hond zal zijn".
Omstreeks 1900 telde men ongeveer 80.000 trekhonden in Nederland. Er waren natuurlijk mensen die goed voor hun
hond zorgden, maar veel honden hadden een zwaar leven. Vaak werd de kar te zwaar of verkeerd belast. Ook kwam het
regelmatig voor dat de honden met hun poten in glas of andere scherpe voorwerpen trapten, waardoor ze kreupel werden.
De uitdrukkingen "een hondebaan" of "een hondeleven" komen waarschijnlijk uit deze toestanden voort.
In 1910 werd de trekhondenwet ingesteld. Deze wet moest aan de misstanden een eind maken. De houders van trek
honden werden verplicht hun dieren jaarlijks te laten keuren. Ook de kar en het tuigage moesten gekeurd worden. Verder
bepaalde de wet dat er maximaal 3 honden voor de kar mochten lopen, en onder de kar ten hoogste 2. De minimale
schofthoogte was 50 centimeter en er mocht nog slechts één persoon op de kar vervoerd worden. Werden hond en kar
goedgekeurd, dan kreeg men een wit bord met daarop naam en woonplaats van de vergunninghouder en het nummer van
inschrijving. Dit bord moest op de hondekar worden bevestigd.
In de praktijk verbeterde er door deze wet niet veel. De veldwachters moesten nog veelvuldig optreden tegen eigenaren
van trekhonden.
