nein" werd geschreeuwd. Ik dacht: zullen ze wat gevonden hebben? Ik wist dat buurman Poland zijn radio niet
had ingeleverd. Hij verborg hem bovenin de schuur onder het hout.
Bijna onmiddellijk hierna hoorde ik beneden voetstappen en werden er vragen gesteld. Ik had tegen mijn vrouw
gezegd: "Als ze hier komen, vertel dan maar dat ik naar mijn werk ben".
Ze keken beneden in kasten en onder de bedden. Ook keken ze naar foto's en in de wieg. Vertederd vroegen ze
aan mijn vrouw hoeveel kinderen we hadden en hoe oud ze waren.
Boven kwamen ze niet, terwijl ik dacht: nu kunnen ze elk moment hier zijn, omdat dit bij de buren ook was
gebeurd.
Ik hoorde dat ze m'n vrouw goededag zeiden en ze vertrokken. Ze konden nog maar amper de straat op zijn
geweest, toen ik weer een brul in de gang hoorde: "waar de baas wel was". Ik hoorde mijn vrouw duidelijk
zeggen: "Ze zijn hier al geweest". "Ach so", antwoordde de soldaat en vertrok.
Ik had het steen- en steenkoud. Mijn tanden klapperden op elkaar. Maar toen het tot me doordrong dat ik veilig
was, liep het zweet van m'n gezicht en handen af. Zó groot was de angst en spanning voor mij geweest. Ik meen
dat het tegen half vier 's middags was voor ik weer te voorschijn durfde komen. En dan nog met een bepaalde
spanning, zo ver mogelijk van het raam vandaan blijvend en maar luisteren of ik wat hoorde aankomen. M'n
vrouw en ik praatten wel met elkaar, maar zo zacht, alsof we bang waren, dat ze het buiten konden horen.
Vele Akersloters zijn door deze razzia's naar Duitsland gevoerd, maar allemaal zijn ze, hoewel sterk vermagerd
weer heelhuids teruggekeerd. Alleen Nico de Groot, die in Duitsland te werk gesteld was, is daar aan
longontsteking overleden.
Deze oorlogsherinneringen zijn in 1973 opgeschreven door Freek Kerssens, geboren op 7 augustus 1910 te
Akersloot en overleden op 10 november 1993.
Wegens ruimtegebrek is het niet mogelijk het gehele boekwerkje te publiceren, zodat ik een keuze heb moeten
maken uit de door Freek Kerssens aan zijn kinderen nagelaten en op schrift gestelde verhalen.
Ik wil dit verhaal eindigen met een laatste citaat uit het boekje: "In deze moderne tijd, met nu al aardgas ook, en
met alle prachtige en mooie uitvindingen, kun je niet meer aan je kinderen overbrengen hoe die groot zijn
geworden en de zorgen die wij daarover hadden. Ik hoop dat God zal geven dat ze voor zoiets gespaard zullen
blijven".
Opgetekend door Ria Louwe.
52
