In de 17e eeuw telde De Rijp ongeveer 20 reders die zich met de walvisvaart bezighielden. De gevangen
walvissen werden vanuit open zee naar De Rijp vervoerd om daar tot traan te worden verwerkt. Willem
Pieterszoon Lakeman was één van deze walvisreders. Halverwege de 18e eeuw verdwenen de walvisreders omdat
de opbrengsten tegenvielen. Dit heeft Willem Pzn Lakeman niet meer meegemaakt. In zijn tijd was met de walvis
vaart nog een goede boterham te verdienen. Willem Pzn Lakeman was van 1648 tot 1663 ook Schepen in De
Rijp.
Hoe ontstond het Lakemanfonds
Op 8 augustus 1663 ging Willem Pieterszoon Lakeman naar notaris Pieter de Geus, om zijn testament te laten
maken. Notaris De Geus heeft voor de laatste wilsbeschikking van Lakeman zeven kantjes volgeschreven. Een
notaris werd in die dagen per woord betaald.
Hij schrijft op het eerste blad dat Willem Pieterszoon Lakeman "kloek en gesond van lichame" en "boovenal sijn
redenen Memory en verstand seer wel" bij hem langs kwam om zijn nalatenschap "eeuwiglijk ende voor altijd"
te laten vastleggen.
De kinderloos gebleven Lakeman bepaalde in zijn testament dat de opbrengst uit zijn erfgoed moest worden
verdeeld tussen "zijne susterlinge (zusterskinderen, nichtjes) en hun kinderen en kindskinderen", van moeders
kant.
De nalatenschap van Lakeman bestaat uit twee boerderijen met ongeveer 37 hectaren land, gelegen aan de
Westdijk en de Oosthuizerweg in De Beemster.
In het testament staat vermeld dat de erfgenamen nooit over zijn nalatenschap zouden kunnen beschikken. Voor
de uitkering zal mogen worden benut: "niet anders als de zuivere overschietende renten, vrugten en incomsten
van zijn na te latene goederen.
De boerderijen worden daarom tot op de dag van vandaag nog steeds verhuurd.
Voor een goede controle op de nalatenschap werden de Schepenen van De Rijp als beheerders aangesteld.
Lakeman wilde hiermee voorkomen dat zijn nalatenschap door de erfgenamen kon worden verkocht. Later werd
deze beheerstaak door de gemeenteraad van De Rijp overgenomen.
