Dat deze onduidelijke wet leidde tot het op elkaar afschuiven van de armen, is niet te verwonderen. Deze situatie
zou nog tot 1870 duren. Ook waren er problemen of de kerkelijke armbesturen onder deze wet vielen, totdat twee
Koninklijke Besluiten uit 1822 bepaalden dat dit wél het geval was. Deze wet leidde tot een omvangrijke
correspondentie tussen de verschillende gemeentebesturen, welke op hun beurt, als de behoeftige tot een
kerkgenootschap behoorde, de kerkelijke armbesturen aanschreven en aansprakelijk stelden.
Ook in Akersloot vinden we correspondentie met verschillende gemeenten over dit onderwerp. In enkele gevallen
werd zelfs gedreigd de betrokken personen naar Akersloot terug te sturen, als niet "tenspoedigste" aan het
verzoek om bijstand werd voldaan.
Het eind van de 18e en het begin van de 19e eeuw was voor de bestuurders en inwoners van ons dorp een
moeilijke tijd. De armenkas was leeg en de algemene armenvoogden moesten geld lenen bij verschillende
"gegoede" inwoners.
De inkomsten van de Algemene armen bestonden hoofdzakelijk uit de huuropbrengst van de armenlanden en van
rente op obligaties. Als uitgaven in het armenboek komen regelmatig de kosten van doodskisten en doodslakens
voor; deze uitgaven gingen blijkbaar de betaalkracht te boven.
Ter bestrijding van de armoede werden regelmatig spinnewielen verschaft. Met het verstrekken van spinnewielen,
sneed het mes voor schout Lourens Veer aan twee kanten, zoals uit onderstaand verslag blijkt:
-alle armen hebben hier haar werkzaamheid voornamentlijk aan het spinnen van hennepe gaaren welk
werk aan dezelve en aan alle die 't alhier begeeren word afgegeven uit de fabriek kanteerende op de
firma van de Erve Jacob van der Sluijs, behoorende Lourens Veer, alhier woonachtig. Het onderhoud
der armen reekend men alhier op 100 gulden voor ieder persoon in 't jaar, na aftrek van haar
verdiensten.
Hoe het met de R.-K. armenkas gesteld was, is niet meer na te gaan. De boeken van deze eeuw zijn in 1881 door
brand bij armenvoogd J. Meijne verloren gegaan.
27
