Jo kwam alle avonden een koppie halen, dat was heel gewoon. Hij woonde vlak bij. We zijn in september 1945
getrouwd.
De bruiloft was gewoon thuis, een heel verschil met tegenwoordig. Ik droeg een witte jurk, geleend van m'n
schoonzuster. M'n zuster was er in getrouwd en ik ook. Bij mij moest er onder aan de zoom een stukje tule
gezet, want ik was wat langer. Jo had een trouwpak geleend bij Jan Sernee, de vader van Gerda Sernee.
's Middags gingen we in een oud bestelwagentje van Siemen Verduin naar Alkmaar voor de foto. Ik zat in de
bestelwagen op een leunstoeltje en Jo op een kistje. M'n zuster Annie en haar man Piet gingen ook mee. Ze
waren negen maanden eerder getrouwd maar nog niet op de foto geweest. Mijn zuster en ik moesten in dezelfde
trouwjurk op de foto dus we hebben bij de fotograaf onze kleren uitgetrokken. Na een paar weken kregen we
bericht dat de glasplaat van onze staande foto was gebroken en Jo en ik moesten weer opnieuw naar die fotograaf.
Ik had het bruidsboeket nagemaakt van chrysanten, dat was niet zo goed gelukt. We leenden de kapwagen van
Jan Verduin 'de boer' om naar Alkmaar te gaan. Maar het paard was bijna niet te vangen en erg wild onderweg.
De foto is niet goed geworden, Jo kijkt er erg wild op en het bruidsboeket is ook niet mooi.
Een uitzet had ik niet. Je moest het in die tijd krijgen of van oude rommel maken. Ik had een ontbijtlakentje van
stukjes aan elkaar en geborduurd en kussenslopen gemaakt van oude rolgordijnen. Als je kijkt wat we toen hebben
moeten ploeteren, een heel verschil met nu.
We gingen wonen aan de Julianaweg (nu no. 38) in het huis waar ik nu nog woon. Het huis was eigendom van
de familie Velzeboer. Aan de voorkant in 't midden was toen een voordeur. M'n schoonvader had het huis eerst
willen verkopen maar Piet en Jo waren er tegen. Het huis was voor de helft verhuurd aan een oude stokdove man
uit Beverwijk, ene Verkruizen, die vroeger een inlegfabriek had en nu rentenierde. Negen jaar heeft die man daar
in gewoond. Toen moest er weer een ander in want er was nog woningnood. Maar m'n man zei: "Dat gebeurt
niet. De wanden zijn te dun. Je kunt niet eens met elkaar praten zonder dat de buren het horen".
Toen kregen we het hele huis voor ons zelf en er moest heel wat verbouwd worden.
We kregen vier dochters en een zoon. Vijf jaar nadat we getrouwd waren werd Marrie geboren, daarna Peter,
Nel, Greetje en José.
37
