EN DAN, DERTIG JAAR LATER. Ik was in het bezit van een getraind sledehondenteam van 6 Siberische huskies. Het had gesneeuwd en niet zo'n beetje ook! Er was een dik pak gevallen en in allerijl werd mijn huskyslede tevoorschijn gehaald. Overal gonsde het van de sneeuwpret. Een prachtige dag voor een sledehondentochtje over de Van Oldenborghweg, duinkaart en vrouw mee! Richting Wijk aan Zee. En ja hoor, twee groenpetters in een Volkswagen. Wèg moesten we, en een beetje rap! Ondanks het feit dat onze honden waren aangelijnd, zoals uitdrukkelijk vermeld staat op de duinkaart. Niks mee te maken, eruit!" Bij het keren van de slede werden de groenpetters onderuit gehaald door de lijnen van de honden. De mannen lagen potsierlijk te rollen in de sneeuw. "Zie je nou wel, hoe gevaarlijk jullie bezig zijn", schreeuwde één van de mannen verontwaardigd terwijl hij de sneeuw van zijn groene pet klopte. De honden zetten op weg terug de vaart erin. Bij het eerste duinpad links spoorden we het hondenspan de duinen in en we zagen nog net hoe de Volkswagen met slippende wielen vergeefs op gang probeerde te komen. Het duinpad was echter te smal en te steil voor de auto. Opnieuw hadden groenpetters onze sneeuwpret willen vergallen. Maar deze keer zonder succes! Geestgronden, 25 (2018), nr. 4 139

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

Geestgronden - Egmonden | 2018 | | pagina 33