P." -
Daar mocht je niet komen en groenpetters 'van het PWN deden hun uiterste
best om je sneeuwpret te vergallen. Desondanks was het een unieke piste,
dwars door het aan flarden gegleden hek van de Prins Hendrik Stichting en
eindigend in het dal achter het zeemanshuis.
Wij postten om beurten om groenpetters op tijd te signaleren, zodat
deze groendienaren na een steile klim vanaf het Bloedpad tot hun grote
teleurstelling moesten constateren dat de Derreper jeugd inmiddels al
spoorloos was verdwenen.
Op een dag was het goed mis. We hadden niet opgelet. We waren beet!
Arrie van de Makke, Dikkie van de Marinier, Pietje Berrie, Wimpie Skipper,
Tijssie Sloot en nog een stelletje makkers, allemaal moesten wij onze sleetjes
inleveren. Ze werden in beslag genomen door boze groenpetter Verdwaald.
Nu hadden wij als kleine jongens en geboren Derrepers al vroeg een afkeer
van alles wat maar enigzins verwant was aan groene petten. Dit konden
we dus niet laten gebeuren. Dikkie van de Marinier rukte aan het touw van
zijn afgepakte slee en schopte driftig tegen de schenen in de vouwbroek
van de PWN-dienaar, onder het krijsende dreigement dat als hij zijn sleetje
niet terugkreeg, hij zijn vader zou halen om hem de strot af te bijten. Tegen
zoveel stennis was de groenpetter niet opgewassen en we gingen er als hazen
vandoor, maar wèl met onze sleetjes. Om de volgende dag opnieuw en nog
meer op onze hoede, onze sneeuwpiste weer in bezit te nemen.
Destijds hadden we allemaal dezelfde Derreper sleetjes. Het model verschilde
in kleine details. De 'luxe' uitvoering had een met canvas vastgespijkerd zitje.
Mijn sleetje was deftig door de schilder voorzien van mijn naam 'HARRY'
en was een geschenk van mijn peettante Gerritje Dekker.
Afb. 18 Mijn duinsleetje. Foto Harry Stam
Geestgronden, 25 (2018), nr. 4
137
■M
