Afb. 20 Indola droogkap,
getekend door André
"Schrijf het maar effe op"
Tja, dit is een onderwerp waar menige middenstander tegenaan liep. Het was
toentertijd vrij normaal om het te laten opschrijven en het aan het eind van
de week te betalen, soms zelfs een keer per jaar. Het gebeurde soms ook niet.
In sommige gevallen kon je er wel begrip voor hebben. Die mensen hadden
het gewoon niet, maar die kwamen er voor uit en probeerden wat te regelen.
In andere gevallen was het onverteerbaar. Mensen die naar buiten toe met
de duurste dingen pronkten, vaak meerdere keren per week kwamen en niet
betaalden. Óók omdat ze geen cent te makken hadden, maar dat niet wilde
erkennen. Mijn moeder wilde dat mijn vader er iets van zou zeggen, maar die
durfde dat niet, dus ging zij er zelf wel eens op af. Ja, zij miste het in haar
huishoudpotje! Het gebeurde ook wel dat ze met sommige klanten een deal
hadden: wij aardappelen, briketten of wat dan ook, jullie knippen en/of sche
ren. Trouwens, geestelijken betaalden vroeger sowieso nooit. Een prijsver
hoging werd je nooit in dank afgenomen uiteraard en de keer dat mijn vader
de prijs had verhoogd van 20 cent naar een kwartje was dat voor één klant de
reden om voortaan naar Bosman in Egmond aan de Hoef te gaan. Lopend.
Ja, velen moesten toen elke cent wel een paar keer omdraaien voordat ze die
38
Geestgronden, 23 (2016), nr. 1
