Het is in 1978, als de gemeente van Egmond aan Zee fuseert met de
gemeente Egmond-Binnen, waar ook Egmond aan den Hoef bij hoort.
Het gemeentehuis in Egmond aan Zee wordt hierdoor te klein en men
verhuist naar de Herenweg te Egmond aan de Hoef. De stoelen worden
niet meer gebruikt en één ervan, de stoel van de 'burri', belandt bij de
brandweer van Egmond aan Zee, die gevestigd is in de Schoolstraat
achter het gemeentehuis aldaar. De 'rondreis' van de burgemeesterstoel
gaat hier beginnen.
Hij wordt neergezet in de kantine die zich boven de kazerne bevindt.
De commandant van de brandweer, Kees Blaauboer, gebruikt de stoel
geregeld en voelt zich er 'prinsheerlijk' in. Na enige jaren wordt ook de
brandweerkazerne te klein en vinden ze een grotere en betere plek. Ze
verhuizen van de Schoolstraat naar het voormalige botenhuis van de
KNRM aan de Schipper van der Piasstraat. Vanaf dat moment raakt de
stoel uit zicht en niemand weet waar deze dan is gebleven.
Een paar jaar later verhuist de brandweer nog een keer, naar de Pieter
Schotsmanstraat, maar ook nu duikt de stoel niet op. Navraag hierover
leert dat men vermoedde dat Blaauboer, die een vervent verzamelaar
is van curiosa spulletjes, de stoel enige jaren in de kelder van zijn huis
tegenover de vuurtoren heeft bewaard, maar na enig onderzoek blijkt
hier niets van te kloppen. Er ontstaat in de reis van de stoel een gat van
ongeveer 35 jaar.
Het is vrijdag 28 februari 2014. Het onderzoek naar de reis kan weer
worden opgepakt wanneer Jaap Vitali van 'Stichting Gebruik Slotkapel'
zich meldt met een stoel bij mijn meubelstoffeerderij op de Weidjes. Hij
vertelt dat de stoel uit de Slotkapel komt en opnieuw gestoffeerd moet
worden. Dit is hard nodig want de zitting is helemaal doorgezakt. Er
wordt gesproken over deze toch wel bijzondere stoel met het wapen van
Egmond boven op de rugleuning en Jaap vertelt: Vermoed wordt dat dit
de burgemeesterstoel is uit het oude raadhuis aan de Slotweg te Egmond
aan den Hoef. Hij ligt inmiddels al jaren in de berging van de Slotkapel".
Jaap Vitali weet echter niet hoe die daar terecht is gekomen.
Een week later zit ik met mijn vader in de stoffeerderij aan de koffie.
Het is mooi weer en de deuren staan wagenwijd open als er plotseling
een man aan de deur verschijnt. Hij heeft ons zien zitten en groet ons
vriendelijk. Het is Anton Bas, de voormalig rijwielhersteller uit Egmond
aan Zee en is uiteraard op de fiets. Anton neemt mijn aanbod van een
Geestgronden, 21 (2014), nr. 2/3 95
