Wat een angst heb ik uitgestaan toen ze op een dag ziek werd en koorts
kreeg. Ze moest naar de ziekenafdeling en daar een paar dagen blijven.
Maar dat wou ze niet. "Bij tante blijven, bij tante blijven!" iets anders zong
Rini niet de hele bootreis. Toen ik de volgende dag bij haar kwam, zat ze
lief te spelen en na een paar dagen mocht ze weer met me mee naar de hut
beneden in het ruim.
Het was een gevaarlijke reis, die wij maakten, want de mijnen waren zeker
nog niet allemaal opgeruimd. Gelukkig kwamen wij na drie weken behouden
in Nederland aan. Als zich een goede gelegenheid voor deed zou ik Rini naar
de ouders van haar moeder brengen, die in Egmond woonden. Na enkele
dagen meldde zich iemand, die oorlogskinderen op hun bestemming moest
brengen. Dat vond ik erg, want Rini had zich in die tijd sterk aan mij gehecht
en ik aan Rini. Ik wou haar zelf zo graag naar haar grootouders brengen.
Gelukkig had Moeder Antonia daar begrip voor en zei; "Zr. Edmunda
brengt Rini zelf wel weg!" Ik ben er haar nog altijd dankbaar voor. Ik meen
dat het ongeveer een week later was dat ik haar per trein naar Egmond
bracht. Heel de reis zat ze op mijn schoot tegen mij aangeleund. Ze werd
natuurlijk vol vreugde verwelkomd.
Vooral Oma wilde Rini zo graag bij haar nemen, maar Rini wilde daar niets
van weten. "Bij tante blijven," ze wilde niet van mij weg, totdat Opa binnen
kwam. Een grote man en die zei: "Maar lievie, kom eens bij Opa". En hoe
kan het? Toen strekte ze de armpjes uit en Opa nam haar op de knie. Nu
werd het Oma, een heel lieve, te machtig, toen moest ze schreien.
Ik kon natuurlijk niet blijven en voor ik vertrok beloofden ze Rini zo van
alles en gaven haar wat speelgoed. Ze werd nu wat rustiger, maar toch zie ik
nog haar gezichtje en het kijken voor me, toen ik heenging!
Veertien dagen nadien werd ik per auto gehaald om naar Heiloo te gaan, naar
Moeder, zus en zwager, die zo verlangend zaten te wachten. Vanzelfsprekend
ging ik toen naar Rini, naar Egmond. Wat was het kind blij! Juist werd die
dag de bevrijding gevierd, overal hingen vlaggen. Rini zei: "Dat is allemaal
voor tante!" Ze nam een kapotte gitaar en ging daar op zitten tokkelen. Dat
deed ze allemaal omdat tante er weer was.
Lieve Rini wil je dit nooit vergeten en blijf met je gezin geloven in de
bescherming en de liefde van God, die zich heeft geopenbaard in Jezus
Christus!
74
Geestgronden, 21 (2014), nr. 2/3
