Onderstaand fantasieverhaal is geschreven door Barry Smit, een Alkmaar
der met 'roots' in de Egmonden. Barry heeft dit verhaal in een authentieke
historische Egmondse omgeving geplaatst; 'het had zo gebeurd kunnen zijn'.
Barry Smit (Alkmaar, 1974) publiceert onregelmatig in de Vonk-bijlage van
de Volkskrant. In oktober 2013 is zijn eerste roman Om het nu uitgegeven bij
Atlas Contact.
Barry Smit
ENGEL BLIK
Engel ziet vanuit de huiskamer zijn zoon Piet en diens tweeling Cor en
Kees het tuinhuisje leeghalen en klaarmaken voor de verhuur. Zijn vrouw
Kniertje heeft het bordje 'Zimmer Frei' al in de voortuin gezet. Met zijn
moeder en zusje werd hij in 1942 door de Duitsers Egmond uitgezet,
dat toen werd gebarricadeerd om een mogelijke geallieerde invasie
te bemoeilijken. De Dekkertjes vertrokken niet naar het Groningse
platteland, waar de halve buurt werd gehuisvest. Ze konden bij een zus
van zijn moeder in Alkmaar terecht. In een klein huisje aan de Geest
wachtten ze op de dag dat ze weer terug mochten naar hun vissershuisje,
naar hun eigen buurtjes en de geur van de zee. Nu wachten ze niet op het
vertrek, maar op de komst van de Duitsers. Echt knagen doet het niet
meer.
Piet komt ieder voorjaar helpen om het huisje klaar te maken, in hetzelfde
weekend dat hij zijn strandhuisje op Noord gereedmaakt voor de zomer.
De boedel daarvan ligt 's winters in het tuinhuisje, dat vanaf het voorjaar
toeristen herbergt. Lummelen en luieren, da's alles wat nog op het strand
gedaan wordt, denkt Engel. Hij denkt terug aan de vissersbootjes die in
zijn jeugd in de branding lagen, en aan de mannen die iedere ochtend
achttien kilometer naar IJmuiden liepen in de hoop op werk. Was dat er
niet, dan konden ze de achttien kilometer weer teruglopen. Morgen nog
eens proberen.
Zelf heeft Engel ook een jaar op zee gewerkt. Toen hij twaalf werd,
moest hij aan de slag, net als vrijwel iedereen. Hij begon als afhouwertje.
Onbetaald - je kreeg te eten en leerde een vak. Het begon met de kleine
klusjes, zoals lekkages stoppen met vet, volle vaten merken met krijt, de
boel schoon houden. Maar al snel lag ook één van de gevaarlijkste taken
Geestgronden, 20 (2013), nr. 4
145
