Anekdotes Dieter kan uren vertellen wat hij allemaal meegemaakt heeft in al die jaren op de rondvaartboot. Er komen zoveel verschillende mensen en dan gebeurt er altijd wat. "Eén keer was er een groep jongelui, een man of tien, waarvan er één kort daarna in het huwelijksbootje zou treden. Het was een soort vrijgezellenfeest en de groep had bedacht dat het leuk zou zijn om de boot voor een uur af te huren en met champagne en hapjes een rondvaart te maken. Zij betaalden gezamenlijk 100,-, maar de vrijgezel werd vrijgehouden. Maar er waren ook toeristen die mee wilden en dat mocht natuurlijk niet. Dieter zei tegen één van de moeders die met haar kinderen tevergeefs mee wilde voor de grap: "Als u ook 800, betaalt mag u ook een uur de boot voor u alleen". Toevallig was de aanstaande echtgenote van de vrijgezelmet haar vriendinnen aan komen lopen om even te kijken. Toen zij dit hoorde ontstak zij in grote woede en begon te schreeuwen tegen haar aanstaande echtgenoot hoe hij het in zijn hoofd haalde zoveel geld uit te geven, terwijl ze zo gespaard hadden voor de bruiloft. Anekdotes zijn er genoeg volgens Dieter: "Een keer voeren we langs een garnalenkotter. De bemanning wenkte ons en zeiden dat ze trek hadden in een ijsje. We zijn toen naar de kant gevaren en hebben vier Magnums gekocht en naar die kotter gebracht. Als dank kregen we een enorme zak gekookte garnalen mee", vertelt Dieter lachend. "Hebben we aan boord garnalen zitten pellen". En verder: "Ach weet je wat het is, je moet er zelf ook iets van maken. Eén keer, toen Bernard Harms meevoer hadden we een grote landkaart meegenomen en zat Bernard achter in de boot aanwijzingen te geven hoe we moesten varen. Het was natuurlijk onzin, maar sommige mensen geloofden dat het serieus was en wij hadden de grootste lol." Vorig jaar nog hadden we twee vrouwelijke journalisten aan boord. Ze gingen langs de hele Noordhollandse kust om een artikel te schrijven in de Alkmaarsche Courant en vroegen of ik wel eens wat meemaakte. Ik had niet zoveel tijd om uitgebreid te praten en zei dat dat nauwelijks het geval was. Nadat de journalisten uitgestapt waren en we voor de volgende rit op zee zaten brak er een enorme wolkbreuk uit. Het was één grijs gordijn wat over ons heen kwam en je kon geen twee meter ver kijken. Toen dacht ik nog even aan die journalisten. Geestgronden, 20 (2013), nr. 2/3 47

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

Geestgronden - Egmonden | 2013 | | pagina 9