Volgens mijn moeder, die ik er gisteren over heb gesproken, zijn de woningen,
na gereedkomen inderdaad af en toe door Duitsers bewoond maar moeder
weet zeker dat wij daar hebben gewoond tijdens de razzia van 17 december
1944. Vader was ondergedoken op het terrein van de protestantse kerk en
moeder was met mij naar haar schoonouders gegaan, die aan de Kloosterweg
woonden. Bij terugkomst hadden de Duitsers de deurruit ingeslagen met de
kolf van hun geweer omdat er niet werd opengedaan op hun bellen.
Dat zij er bij de bevrijding al woonden werd nog eens bevestigd door haar
verhaal over de bevrijding. Leo Apeldoorn kwam bij broer Cees melden dat
wij bevrijd waren en buurman Cees zei toen tegen mijn moeder, die zwanger
was van de tweede, dat ze een bevrijdingskindje zou krijgen. Dat gebeurde op
25 september, toen broer Frits werd geboren.
Overigens hebben wij daar gewoond tot 1949, toen de woningen aan De
Vennewatersweg gereed gekomen waren en wij, samen met buurman Cees
Apeldoorn en zijn gezin, verhuisden naar nummer 17 en 19, weer naast
elkaar.
Over Egmond-Binnen heb ik trouwens in 2008 een boekje geschreven bij de
reünie van de lagere schoolklas uit 1956, die toen 65 werd. Titel 56-65 met een
beschrijving van het leven in het dorp en het leven van de klasgenoten. Zeer
de moeite waard. Bij het schrijven van dat boekje werd ik er op geattendeerd
dat Egmond-Binnen met een streepje geschreven werd. Ik deed het altijd
zonder. Aardig nu dat in uw artikel de gemeente Egmond Binnen het zelf ook
zonder streepje doet op de bouwtekeningen, niet in de advertentie trouwens.
Ik hoop dat ik met mijn verhaal iets heb toegevoegd aan de kennis van de
geschiedenis van ons dorp. Het is zinnig om de verhalen van de ouderen onder
ons te bewaren, met hun heengaan gaat veel van die wijsheid verloren
142
Geestgronden, 18 (2011), nr. 4
