Wij konden niet meer stoppen met lezen. Het was al schemerig geworden en
ineens werd er heel hard op het raampje van de kamer gebonkt. Geschrokken
keken wij van ons boek op en hadden een wit spook voor het raam zien staan.
Wij gaven allebei een gil. Het boek vloog uit mijn handen door de lucht op
de grond. Samen renden wij de slaapkamer in en stonden daar te trillen als
een rietje. Elly was de keuken komen binnenlopen en vroeg waarom wij zo
hadden gegild. Ik vertelde struikelend over mijn woorden dat wij een echt
spook voor het raam hadden zien staan. Elly begon hard te lachen en hield
de zaklantaarn die zij in haar hand had, onder haar kin. "Leek het spook
op mij? vroeg ze en nu pas zag ik dat Elly een oud beddenlaken dat in de
schuur had gelegen in haar hand had. Het spook was Elly dus geweest.
Zij was buiten langs het raampje geslopen met het witte laken over haar
hoofd. Twee gaten voor haar ogen had zij uit het laken geknipt en onder haar
kin had zij de grote zaklantaarn langs haar ogen omhoog laten schijnen.
"Oehoe,had ze ook nog heel hard geroepen en sindsdien zijn wij doodsbang
in het donker.
Afb. 20 Ons zomerhuisje in 1959 (let op de melkbus, die als watertank werd gebruikt),
collectie fam. Westerbeek
Geestgronden, 18 (2011), nr. 1
31
