kostte om de mensen niet in hun eigen vuil te laten omkomen.
Bedden en kleren werden naar buiten gebracht, gereinigd en in de zon ge
droogd. Wat de boosdoener echter van zijn medeverpleegden te horen kreeg,
kan hier beter achterwege blijven.
Verschillende verpleegden wilden liever in hun bed blijven, maar de zuster
haalde hen er uit en dwong hen op die manier belangstelling te houden voor
het leven. Anderen hadden uitslag en zweren. Er moest spoedig uitkomst ko
men, anders zouden wij niemand meer hebben om naar Egmond aan Zee
terug te brengen
De Bevrijding
5 mei 1945 Eindelijk "de Bevrijding"
De Plaatselijke Commandant van de Binnenlandse strijdkrachten vertelde
mij dat de Directeur over twee dagen zal worden gearresteerd. De Directeur
had zich al geruime tijd niet meer laten zien. Ik ging naar hem toe en verzocht
hem mij de kas en boeken over te geven. Hij zei niet te kunnen begrijpen,
waarom hij geen Directeur der Prins Hendrik Stichting zou kunnen blijven,
maar gaf, al was het onder protest, kas en boeken over.
De volgende dag: intocht van de Canadese troepen. Toen op hotel Peking
de Nederlandse vlag werd gehesen, waren wij daar allen bij. Wij huilden en
lachten en voelden opeens geen honger meer.
Laatste week van juni:
Wij kregen bericht: op 1 juli gaat het gebeuren; terug naar Egmond aan Zee. Het
pakken nam niet veel tijd in beslag. Alle kleren die wij bezaten, hadden wij aan.
Een paar auto's hadden wij nodig voor de verpleegden; één auto voor de
bedden en meer niet.
De grootste schat die wij eigenlijk nog bij ons hadden, waren de distributie
bonnen. Mijn vrouw zat weer met haar bonnenkistje onder de arm geklemd,
zoals bij elke evacuatie. Zelfs na de beschieting op de Wageningsche berg
had zij alles vergeten, behalve haar kistje met bonnen voor haar grote gezin.
Zo trok de Prins Hendrik Stichting dan huiswaarts. Er werd gezongen en pret
gemaakt. De meisjes droegen hun feesthoed, maar toen wij in Egmond kwa
men, mochten wij geen gebruik maken van de HoofdingangDeze was voor
de troepen, welke in het gebouw waren gelegerd.
Wij moesten door de westpoort en de meisjes misten de door hen verwachte
feestelijke ontvangst.
Maar wij waren weer thuis en hoefden nu eens niet te vrezen, zoals tot dan
toe bij elke verhuizing, dat dit maar weer van tijdelijke aard zou zijn.
Geestgronden, 17 (2010), nr. 1/2 63
