Het aantal doden steeg nu onrustbarend. Het aantal doden bedroeg in de
hongerwinter vijfentwintig.
Laatste verhuizing naar Baarn
9 april 1945: Wij gingen nog één keer verhuizen. Veel viel er niet meer mee te
nemen. Wij hadden alleen nog wat wij aan ons lichaam hadden. Verder voor
ieder gelukkig een bed, maar anders niets meer.
De Directeur had streng verboden om iets uit deze N.S .B -spelonk mee te
nemen. Later zou blijken dat er echter nog wel het één en ander aan de strijk
stok was blijven hangen
Het was zaterdag toen een boerenwagen verscheen om de Directeur en zijn
vrouw te halen. Hij zou vast onze nieuwe woonplaats indelen. Toen zij samen
op de wagen zaten klonk heel ondeugend uit de monden van het personeel het
schone lied: "Pak je hoed en trek".
Het was niet zo makkelijk om N.S.B.-er en tegelijk Directeur van de Prins
Hendrik Stichting te zijn.
In de loop van de dag verscheen er een aantal wagens met paard gevorderd
van boeren in de omtrek, om verpleegden en personeel te vervoeren Dit was
geen pretje want de landweg van Drakenburg" naar Baarn, wat onze vol
gende woonplaats werd, was geheel open en de wegen werden voortdurend
uit de lucht bewaakt.
In de hoop dat het deze keer ook wel goed zou aflopen gingen wij op weg. Het
achterste voertuig is een handwagen, geduwd door de huisknecht en onder
getekende. Onder een stel dekens ligt een varken dat van de grote hoop niet
zou worden gemist.
Bij gebrek aan zout kon men het vlees dat uit de koelhuizen was gekomen niet
conserveren en terwijl in de omliggende plaatsen mensen sterven van de hon
ger, werd dit vlees onbruikbaar gemaakt om in de grond verder te vergaan.
Terwijl wij ons tussen Hilversum en Baarn bevonden kwam hoog uit de lucht
een jager naar beneden suizen en wij verwachtten het ergste. Maar gelukkig,
het vliegtuig scheerde over de voertuigen, trok weer op en verdween. De vlie
ger was er waarschijnlijk wel van overtuigd dat de Duitsers op klaarlichte
dag niet met een colonne over de weg durfde te trekken en was eerst even
komen kijken voor hij het vuur opende.
Zo. kwamen wij dan weer ongehavend in Baarn aan en vonden daar ons
nieuwe huis. Wij waren toen nog met 85 personen, allen inbegrepen en wij
moesten deze "opbergen"Anders kon men het niet noemen in twee kleine
villa^s. De echtparen werden gescheiden, want wij waren verplicht acht of
negen personen op één kamer te zetten. Ledikanten hadden wij niet meer, ie-
Geestgronden, 17 (2010), nr. 1/2 61
