Het blad werd met de hand gezet en op een Julien 'snel'pers gedrukt, waar
op je elk vel moest inleggen. Daarna werden de vellen handmatig gevouwen
en kon de bezorging beginnen, het belangrijkste onderdeel van een krant.
Wereldnieuws was er niet veel in die tijd. Het was er wel maar het drong
bijna niet door. Er was geen tv, wel distributieradio, maar dat was duur. En
Giel Butter bezorgde elke dag een handjevol dagbladen bij 'de gegoeden
Het Contact beschreef alleen Egmond, maar vader Belleman vond het toch
wel nuttig om af en toe het wereldgebeuren te belichten. Vooral de ontwik
kelingen in Duitsland baarden hem zorgen. Hij voorzag daarin weinig
goeds. Helaas kreeg hij gelijk. Het gevolg was dat hij vrijwel direct na de
capitulatie een verschijningsverbod kreeg opgelegd.
Hij schreef zijn teksten met een kroontjespen
De gebeurtenissen in Egmond hadden zijn grote belangstelling. Daarvoor
bracht hij het Contact met de Egmonden tot leven. Hij ging ervan uit dat de
gewone dingen nieuws konden worden, als er maar over geschreven werd
en het zwart op wit werd gedrukt en verspreid.
Hij schreef zijn teksten 's avonds, met een kroontjespen, gezeten aan de
tafel in de woonkamer, belicht door de lamp die erboven hing. De volgende
dag stond hij achter de zetbok in de drukkerij, in zijn linkerhand de zet
haak, waarin hij zijn schrijven letter voor letter tot regels 'klikte' uit de let
terbak die vóór hem lag. Tijdens dat tijdrovende letterwerk paste hij zijn
tekst soms nog aan. Dat kon hij doen want hij had het verhaal zelf geschre
ven. Soms ontbrak hem de tijd om de tekst met zijn kroontjespen eerst op
papier uit te werken. Dan ontsproot het verhaal aan zijn brein achter de zet
bok. Zo werd de tekst al handzettend geschreven en op hetzelfde moment
in lood gezet. Nood breekt wet, maar probeer op die manier maar eens een
verhaallijn vast te houden. Hij slaagde daar echter wonderwel in. Vader
Gerrit Belleman was een idealistisch vakman.
Velen keken naar werk uit
Ook toen was er sprake van werkeloosheid. En als er al werk was, dan
werd het karig betaald. Werknemers hadden weinig in te brengen. Ze moes
ten tevreden zijn met wat ze hadden en verder geen verwachtingen koeste
ren. In de dertiger jaren werden de fundamenten van het Slot op den Hoef
102 Geestgronden, 13 (2006), nr. 4
