Elke dag naar de zee
Cees moest elke dag de zee en het strand zien en als het even kon ook de
duinen. Hij ging er naar toe met al zijn gevoelens. Eind 2002 moest hij
voor een heupoperatie naar het ziekenhuis, en daar had hij veel heimwee.
Wat was hij blij toen hij weer voor het eerst het strand op kon gaan.
Helemaal ontroerd kwam hij thuis. Vaak kon je hem zien lopen op de
Boulevard, dan hield hij om de zes stappen even in en keek naar de zee.
Cees Blaauboer is 76 jaar geworden en eenvoudig vanuit zijn huis bij de
vuurtoren begraven. Het was een zonnige voorjaarsmorgen en de vogels
zorgden voor een passend concert. Dochter Guurtje vertelde over zijn
mooie leven en zoon Kees las een gedicht van zijn vader voor.
Altijd anders en toch hetzelfde
stil ondanks haar woest gedruis
diep en wijds en oppermachtig
dat is de zee, mijn heerlijk thuis,
60
Geestgronden, 13 (2006), nr. 2/3
