Sieny en Cees
Sieny duikt (ook voor Historisch Egmond) regelmatig de kelder in om
spullen op te zoeken. Een leuning ontbreekt, want het dikke touw dat er
ooit hing, heeft Cees jaren geleden in het museum gemonteerd. Zo ging dat.
Janny en Cobus Visser vertellen: "Sieny is een flinke vrouw die ervoor
zorgde dat thuis alles goed marcheerde. Cees roemde haar, omdat ze hem
de ruimte gaf.Sieny was niet te beroerd om zelf de schilderijtjes op te
hangen of een keukenkastje te repareren, 's Avonds zat ze vaak alleen en
dan deed ze de administratie van het bedrijf. Ook ging ze achter de rekenin
gen aan, want anders kwam er niet veel van terecht. De laatste nog onbe
taalde nota heeft zij kort geleden verscheurd. Sieny was betrokken bij Cees
zijn activiteiten (hij was ook nog een tijd actief voor de VVV) en dat die op
alle manieren geld kostten, nam ze meestal voor lief. Meestal. Toen Cees
voor de restauratie van de Slotkapel hun huis bij de vuurtoren als onder
pand bij de bank wilde geven, vond ze het wel 'n beetje te gortig worden.
Sieny vertelt: Cees was een zachte, bescheiden man, die een groot ver
trouwen had in mensen. Hij luisterde goed en was voor rede vatbaar. Hij
had wel een mening, maar die drong hij niet op aan anderen. Als Cees een
ideaal voor ogen had, dan liet hij zich niet gauw uit het veld slaan. Maar
hij dacht dat iedereen was zoals hij en kon ook wel eens eigenwijs zijn en
kritisch. Diepe teleurstellingen konden niet uit blijven, maar Cees ver
werkte die in stilte. Hij was een denker, las gedichten van Roland Holst en
schreef zelf ook gedichten. Sieny bleef zich verbazen: "Hij las de krant met
de atlas op tafel. Ze is trots op haar man, want als hij iets deed, dan deed
hij het goed. Zij vindt het nu een geruststellende gedachte dat Cees het
leven heeft kunnen leiden dat hij graag wilde.
Van onze verslaggever ROB BAKKER
EGMOND - Het gevoel dat iemand tij
dens een religieuze bijeenkomst kan heb
ben, ervaart Kees Blaauboer soms op het
strand bij Egmond-Binnen, 's morgens om
een uur of zeven. „De zon is net op. Je
hoort alleen de geluiden van de wind, de
branding, een enkele vogel. De zee en de
duinen lijken te leven. Het helmgras op de
duintop wappert in de wind als de manen
van een paard. De meeuwen zijn niet
bang. Ze vliegen niet voor je weg." Een ge
voel van geluk en tevredenheid bekruipt
hem dan. En het besef dat er meer is dan je
met de zintuigen waar kunt nemen.
Afb. 9 Opening van het artikel in het Noordhollands Dagblad 8 april 2000
Geestgronden, 13 (2006), nr. 2/3 59
