dat toen in duizend stukjes uiteenspatte. De zuster liep snel weg en Kees
betaalde keurig voor het stukgegooide kopje. Kees Blaauboer (f2004) heeft
zijn vrouw leren kennen in het koloniehuis. En ook veel andere liefdes
bloeiden hier op. Het leuke is dat ze bijna allemaal in het prachtige
Egmond bleven wonen.
Afb. 15: Groepsfoto in het zeehuis 1954 (uit collectie Jean Lute) (fotograaf onbekend)
Koloniehuis Prinses Juliana
Op een gegeven moment kwam het grote nieuws: er kwamen twee nieuwe
kinderkolonies in Egmond: het koloniehuis Prinses Juliana en het kolonie
huis Prinses Beatrix. Toch waren deze kolonies niet helemaal nieuw. Voor
de oorlog bestonden zij ook al, maar in de oorlog werden ze afgebroken.
De nieuwe koloniehuizen waren sterk verbeterd en hier konden veel meer
kinderen terecht. In het nieuwe huis was er ruimte voor 100 kinderen, ter
wijl voorheen slechts ruimte was voor 40 kinderen. Het nieuwe huis telde
20 man personeelsleden: directie, kinderverzorgsters, huishoudelijke mede
werkers en ik. In totaal heb ik tien jaar, van 1950 tot 1960, gekookt in het
nieuwe koloniehuis Prinses Juliana. Ik ben gestopt, omdat mijn moeder
mij naar huis riep. Op haar sterfbed vroeg ze me te zorgen voor mijn vader
en Kees. Dat heb ik met liefde gedaan.
60
Geestgronden, II (2004), nr. 2/3
