Herma Out-de Waard heeft een hele reeks genealogische boekwerken op haar
naam staan. "De Moeite Waard" heten deze bundels waarin zij een onvoorstelba
re hoeveelheid feiten over haar familie de Waard uit de doeken doet. In de boe
ken zijn talloze foto's opgenomen. "De Moeite Waard" nummer 13 is een bundel
vol 'Vogeltjes' (een rubriek van oude foto's uit Egmond voorzien van onder
schriften en gepubliceerd in de lokale krant Contact met de Egmonden) en kran
tenartikelen. Zij maakte het boek speciaal voor pater Pé de Waard die in Brazilië
woonde en werkte en heel graag op de hoogte wilde blijven van alles uit zijn
geboortedorp. Herma bundelde op die manier een deel van de Egmondse
geschiedenis. In deze uitgave van Geestgronden haalt zij jeugdherinneringen op
aan het Egmondse buurtje waarin zij opgroeide.
Herma Out-de Waard
HERINNERINGEN AAN MIJN JEUGD
Wat ben ik gek op Egmond. Dat ontdek je pas wanneer je er weg moet. Ik
was 17 jaar toen ik in de verpleging ging. Omdat je verplicht intern moet
als leerling, verhuisde ik naar Zaandam (en barstte van de heimwee). Ik zal
u vertellen van het derp uit mijn jeugd.
Ik groeide op in de Julianastraat 4, de slagerij, en was de jongste van elf
kinderen. Toen ik geboren werd waren er al kinderen van 20 jaar in huis.
Nou, in huis... Piet was de laatste jaren niet veel thuis geweest en van Wim
weet ik uit verhalen dat de oudste jongens in de duinen sliepen. Dat kwam
door de oorlog. Nog maar net was de straatnaam omgezet in Julianastraat
(de bezetter noemde onze straat Zeestraat.)
Op vrijdag 13 juli 1945 werd ik geboren, om 12.00 uur 's middags. Het was
wat vader Janus betreft de drukste dag van de week. Ik woog maar 1300
gram en omdat men toen nog nooit van een couveuse had gehoord, kreeg
mijn moeder me zó mee naar de winderige hoek van de Julianastraat/
Bergstraat. Met een bekertje suikerwater en een theelepeltje werd ik in
leven gehouden. Als je me trouwens nu ziet, is daar maar weinig van te
merken.
Het eerste jaar verbleven we thuis zo veel mogelijk op de slaapkamer van
mijn ouders. Toen ik dus ruim een jaar was, werd de wereld veel groter en
mocht ik komen kijken waar het geluid, dat ik de hele dag hoorde, vandaan
kwam. Ik zag een heel buurtje.
Geestgronden, 11 (2004). nr. 1
31
