was: rode kool in aluminium, maar daar trok je je in de vakantiekolonie
niets van aan, want: leeg moesten ze die schalen! Wie gezamenlijk het
meeste 'aangekomen' waren, de jongens of de meisjes, kregen de 'vlag' op
tafel: een klein vlaggetje op standaard dat onder gejoel beurtelings ver
huisde van de jongens- naar de meisjestafel en weer om.
Afb. 20: Enkele zusters met de groep koloniekinderen waar Bea Temme (tweede
van rechts naast de zuster rechtsboven) deel van uitmaakte. Het stempel achterop
de foto vermeldt 13 februari 1953 als datum (Foto Jonker)
Plotseling werd er driftig gebeld. De directrice haastte zich de eetzaal uit.
Een klap van de voordeur, de wind gierde naar binnen, dat kon je horen, de
snelle pasjes van directrice die terug kwam en daar stond zij in de deurope
ning en wenkte naar mij. "Je moeder is er", zei ze zachtjes op de gang,
deed een deur open en daar stond mijn moeder met tranen in haar ogen en
ze omhelsde mij. "Ik wilde weten of je nog leefde", zei ze, en ze zoende me
weer. Ik vroeg wat er aan de hand was. "Kind weet je dat dan niet "Nee
moeder, wat is er toch "Er is een grote stormramp: de storm raast over
het land: er zijn dijken gebroken en hele stukken van Zeeland staan al
onder water! De mensen zitten er op hun daken te wachten op hulp. Er zijn
32
Geestgronden, 10(2003), nr. 1
