Vooraf hadden wij geïnformeerd waar de vuurtorenwachter woonde. Die
bleek tijdelijk in IJmuiden te wonen. Hij was nog wel zo spoedig mogelijk naar
zijn toren terug gegaan om weer op zijn post te zijn.
Wij hebben nog een poos met hem nagepraat. Het bleek een heel sympa
thieke man. Ik heb nog vaak gedacht, dat het jammer voor hem was dat wij hem
deze eervolle taak hadden afgesnoept. Het zou ook voor hem een kroon op de
Duitse capitulatie hebben betekend. In de roes van de bevrijding zijn wel
vaker dingen gebeurd, die na langer beraad of overleg een betere uitvoering
hadden kunnen krijgen.
Ik was in de Prins Hendrik Stichting zo'n beetje de contactman en tolk tus
sen de ondergrondse en de Engelsen. Op verzoek van de Engelse comman
dant ben ik als tolk tweemaal mee geweest naar een 'nest' Duitsers die nog
in de duinen zaten en zich nog niet hadden overgegeven. De eerste keer
was dat met een Engelse militaire delegatie ten zuiden van Egmond aan
Zee. Ik denk ongeveer achter Egmond-Binnen. In een soort vlak dal bevon
den zich een aantal 'tenten'. Het geheel was met een soort hekwerk afgezet.
Maar aangezien ik de oranjeband van de verzetstroepen om mijn arm droeg
moest de portier van de Duitsers eerst bellen met de commandant of ik als
'partizaan' wel toegang kon krijgen.
Het leverde moeilijkheden op en het werd nog spannend. Maar de Engelse
commandant verzekerde, dat ik uitsluitend als tolk meeging. Hij zei, dat zij als
mijn aanwezigheid niet geaccepteerd zou worden rechtsomkeer zouden maken
en op een andere manier zouden terugkomen om de overgave te regelen. Toen
gingen de Duitsers akkoord. De bijeenkomst duurde ongeveer een half uurtje.
De Engelsen kregen van de Duitse commandant een hand, maar ik niet.
Een paar dagen later liet de Engelse commandant mij roepen. De Engelse
commandant kon vanuit de Prins Hendrik Stichting telefonisch contact
maken met de Duitse commandanten.
Hij vroeg of ik meeging naar Bergen, want ook daar zat nog een Duits 'nest'
in de duinen. Nou, ik wilde wel! Het bleek ten noorden van Bergen aan Zee
te zijn. Opnieuw moesten we een poosje wachten, voordat ik werd geaccep
teerd. Hetzelfde spel werd gespeeld.
We zijn met nog een paar verzetstrijders met de Engelsen mee geweest naar
de bunkers in de duinen ten noorden van de boulevard. We werden drin
gend gewaarschuwd geen voet naast de door hen aangewezen paadjes van
30
Geestgronden, 9(2002), nr. I
