Het echtpaar vestigde zich in 1935 in Buitenzorg op Java waar dat jaar
dochter Ineke het levenslicht zag. In 1938 werd dochter Margot geboren.
De inval van de Japanners maakte een einde aan die gelukkige tijd. De
gezinsleden werden gevangen genomen. Vader Huitema zou later als krijgs
gevangene omkomen op een door de geallieerden getorpedeerde Japanse
boot. De moeder en de twee kinderen verbleven in verschillende kampen
tot ze uiteindelijk via Batavia gerepatrieerd konden worden.
Ze waren alles kwijt. Alleen een fotoalbum was bewaard gebleven. Dat was
bij een Indonesische collega van het proefstation waar Waling Karst
Huitema werkte in bewaring gegeven. De man had het album goed
bewaard, zodat tenminste nog foto's als tastbare herinnering aan de tijd in
Buitenzorg bestaan.
Gezina ging in 1946 eerst met de twee kinderen bij schoonvader Huitema
in Zeist inwonen. Daarna woonden ze twee jaar bij vrienden in Hulshorst.
Aannemer G. Belleman uit Egmond aan den Hoef bood in die tijd in een
krantje voor ex-geïnterneerden nog te bouwen huizen te koop aan. In de
meeste plaatsen was toen nog een speciale woonvergunning vereist, maar
bij de nieuwbouw in Egmond aan den Hoef was dat niet het geval. Menig
oud-lndiëganger ging op het aanbod in.
Een van de eersten was Gezina Huitema. Op het bollenland waar de huizen
gebouwd zouden worden, bloeiden bij haar komst nog krokusjes. Haar huis
bestond alleen nog op tekening. Dat maakte het wel mogelijk nog enige
veranderingen door te voeren. De kamer werd aan de achterkant verbreed
ten koste van de keuken. Enkele togen in de kamer werden geschrapt. En
de schuur werd via een tussenstuk aan het huis vastgebouwd. Later zou de
aannemer eerst de huizen bouwen, voordat hij ze te koop aanbood. De ver
anderingen kostten hem te veel tijd en geld.
De dochters Huitema bezochten vanuit Egmond de Middelbare Meisjes
School (MMS) in Bergen. Margot volgde daarna de tuinbouwschool in
Voorschoten en Ineke volgde een opleiding bij Schoevers in Amsterdam.
Beiden wonen niet meer in Egmond. Wel blijft het Graaf Dirkplein de plek
waar hun moeder nu al weer vijftig jaar woont.
Geestgronden, 7 (2000), nr. 1
31
