verwijderen. Plotseling hoorden we, hoe twee boten met perslucht en met
veel lawaai hun motoren aansloegen. Ook vanuit de verte hoorden we het
snelle schroefgeruis van twee boten, die steeds naderbij kwamen. Opnieuw
hoorden we plaatsbepalingsapparatuur en werden we ook weer voor even
door de pulsen omvat. Het scheen ons, alsof de Engelsen in een volledige
cirkel om de vermoedelijke positie van onze boot voeren, en dan iedere keer
als een boot de cirkel doorkruiste, een tapijt van dieptebommen wierpen.
Voor een deel vielen de dieptebommen zo dicht bij de boot, dat deze regel
recht op zijn zijkant werd gedrukt. Als de boot meer weerstand had gebo
den, dan zou hij met zekerheid vernietigd zijn. Intussen was het kompas uit
gevallen. De Engelsen hadden ons ook de tweede nacht vast in hun greep.
Hun uithoudingsvermogen was werkelijk bewonderenswaardig.
Door zeer nabij vallende dieptebommen werden de navigatie-instrumenten
zwaar beschadigd. Het glas van diverse meters barstte en verf bladderde
van het staal af. De drukhuid vertoonde diverse deuken. Oud-commandant
Wachsmuth vertelt:
"Mijn LI Feine en ik hadden alle hoop hier levend uit te komen, opgegeven.
Ook het door mij op de binnenzijde van de toren in grote letters afgebeelde
gezegde van een torpedoboot-flotille uit de eerste wereldoorlog: 'er is
niets, dat onmogelijk is', versterkte mijn hoop niet. Om verse lucht te spa
ren en de zenuwen te kalmeren bleven we half bij bewustzijn. Bij een nieu
we serie dieptebommen was er een merkwaardig harde knal in de boot te
horen. Op de vraag aan Feine naar ontstane schade, zei mijn LI: 'Nu heb
ben ze ons te grazenHij wees in het licht van een zaklantaarn op een lek
achter tussen de E-machine en de dieselmotor. Er was een zacht, licht rui
send waterstraaltje te horen, dat ook de E-machine leek te raken. Feine
meende, dat de drukhuid blijkbaar een scheurtje had opgelopen. We waren
ervan overtuigd dat het nu onverbiddelijk over was met ons. We wisselden
ook geen woord meer. In de boot was het pikdonker, nat en koud.
Na relatief korte tijd - het was lang na middernacht - werden nog slechts
hier en daar dieptebommen geworpen; ze vielen steeds verder van de boot.
Haast ongemerkt verwijderde zich het schroefgeruis; ook van een boot die
vanaf het begin erbij was, en die opgevallen was door een krakerig geluid,
blijkbaar afkomstig van de schroeftunnel. Wijs geworden door eerdere
ervaringen vertrouwde de bemanning de rust niet. Desondanks dwong het
Geestgronden, 6 (1999), nr. I
7
