blauwe steen [5]. De Herenweg, de oude geestweg, was een belang
rijke noord-zuidverbinding, zo dicht mogelijk langs de duinvoet. De
geest was lange tijd het enige bewoonbare gebied in de omgeving.
De weg vormde de hoofdas van de bewoning. Er was sprake van
zogenaamde lintbebouwing. Op oude kaarten is te zien, dat de weg
vroeger veel meer kronkelde dan thans het geval is. Het zandpad was
eens meer een verbinding van huis naar huis dan een doorgaande
route. De vaarten waren toen als transportweg veel belangrijker.
De gemeentegrens volgt dan zo'n driehonderd meter de Herenweg
noordwaarts, richting Egmond-Binnen. Daarna gaat ze weer oostelijk,
het akkergebied van de Zuiderbuurt in. Die rare knik is niet goed te
verklaren. In het bollenland herneemt de grens een noordoostelijke
richting. Oorspronkelijk wellicht vanaf de Herenweg rechtaan
rooiend op de toren van het huidige Witte Kerkje van Heiloo.
Parallel hieraan liep het kavelpatroon van de kroften en akkertjes,
maar de oude rechte gemeentegrens doorsneed toch allerlei eigen-
domsgrenzen. Het kon zijn dat een akker voor 7/8 deel op Egmonds
en voor 1/8 op Bakkums grondgebied lag en dus onder beide
rechtsgebieden viel. Lastig voor de registratie en de belastingen. In
1820 werd daarom de nieuwe gemeentegrens om de percelen heen
getrokken. En zo zitten er nu wat kleine verspringingen in de grens,
precies bij de kruisingen met de Hogeweg [6] en de Limmerweg [7).
Ook bij het Zuiderdijkje [8| maakt de grens zo'n kleine knik. Daar
zijn we aangeland bij de oorspronkelijke overgang van het drogere
bouwland naar de nattere hooi- en weilanden. Een veldnaam als De
Morsch |9] (moeras) was hier goed op zijn plaats. Nu is het er droog.
Van de dijk resteert alleen maar het patroon, in de vorm van een
doodlopend weggetje. De waterkering vormde met de Hogedijk,
Kromme Hogedijk en Krommedijk een middeleeuws dijkenstelsel ter
bescherming van het bouwland. Tegen zeewater wel te verstaan, dat
bij stormvloed via Zijpe, Rekere en Egmondermeer uit het noorden
15